Merry Christmas to all!

Ivory Coast, here we come!

Now it is for sure: we're going to Ivory Coast. I didn't want to say anything before we were 100% sure. David will be leaving on the 19th of januari; and I will follow him two or three weeks later. Just to give him time to have all of our stuff arrive and get settled into our new house, because with a baby, it's not very easy to live in the case de passage.
I'm really looking forward to it. People have asked me if it didn't bother me to move yet again... The answer is no. I'm very happy to leave Cameroon and discover a new country. I had been wanting to move for a while now, so for me, this is the best thing that could happen to us. Especially because where we're going, there will be a pool, a tennis court and even horses! And we'll be just a 15 minute drive from the sea.
Now I think about it, it will be a long wait untill I can finally go... and I'm already so excited.

Hello Belgium

We zijn weer maar eens terug.
Alles is ingepakt in Kameroen en staat klaar om verscheept te worden, eens we de definitieve confirmatie hebben waar we naartoe gaan. (Voor de moment is het Ivoorkust) We zijn er niet rouwig om om te vertrekken. De mensen die achterbleven schenen er veel meer moeite mee te hebben dan wij. Ons menagèreke was helemaal ingestort en riep me na dat ze wilde meegaan, topen we vertrokken en zelfs onze chauffeur was zich tot tweemaal toe tegen de autodeur gaan verschuilen om een traantje seg te pinken. En natuurlijk Valentine... De arme ziel gaat weer helemaal alleen zitten en de bonheur van Mbongo is dan ook weg. Ons klein bonheurke maakte het dan nog erger door vast te slapen op het moment dat ze afscheid kwam nemen!
Aangezien we definitief uit Kameroen vertrokken, hebben we voor de eerste keer volle valiezen mee terug gebracht (en ook omdat we al een ganse valies vol kados mee hadden, natuurlijk) en zijn we der op een paar dagen weer maar eens in geslaagd het huis van mijn schoonouders in een pakhuis te veranderen. Ik hoop dat alleszins vandaag allemaal te kunnen organisen, want de laatste tijd hebben we weer de ganse tijd tussen de dozen gezeten en dat ben ik nu eigenlijk wel een beetje beu. Het belooft nu gelukkig een rustige vakantie te worden.
Eerst waren we van plan een huisje te zoeken, dan werd het een appartement in Brussel. We hebben der gisteren een gevisiteerd en het was meteen duidelijk: geen appartement voor ons. Ik ben al heel flink geweest om mezelf ervan te weerhouden gillend weg te lopen eens we dat appartementje binnenstapten.
Eerstenvooral wou ik vragen waar de living was, aangezien we in een ruimte binnenstapten waar de keuken stond en een eettafel... toen mij ineens opviel dat de tv daar ook stond, dus dat was het! Het was dus een echte eye opener. Het daagde mij ook dat als we een appartement zouden kopen, we het op onze buik kunnen schrijven om ooit een hond te kopen (of althans om dat beest mee te kunen brengen naar België tijdens de vakantie), en dat begint bij mij toch een beetje te kriebelen nu (ik denk dfat mijn rouwperiode stilaan over is). We zijn nu andere mogelijkheden aan het verkennen, en dat ziet er toch allemaal positief uit, maar daarvoor hebben we de gopedkeuring van het Grote Opperhoofd nodig, dus meer daarover later.

goodby cameroon

The time has come to make our bags. We’ll be going on holiday on the 15th of december and this time, we won’t be coming back. About a month ago, I said to David: ‘we’ve told too many people we’ll be in Cameroun for another two years, something’s bound to go wrong.’ At that time I was actually joking... But I was right.
At the general assembly, the project David was working on was disapproved, so we have to be moved. We don’t know where we’re going though. Three options: Liberia, Ivory Coast, or Brussels the time they decide where to put us. The latter would kind of fit into our schedule, because we were planning on buying a house, and that would give us some more time to get that sorted out.
So yet again, I have been taking pictures of our house when we’ve already started packing for a move.
Apparently nine months is about the maximum amount of time we can spend in one house... You would begin to wonder why I even bother to redo the painting and stuff... (anyhow, otherwise I would be miserable for nine months). I’m happy that I never got to hemming my curtains, that would have been in vain... Maybe in the next place I’ll have hemmed curtains... who knows.
All things together, I am happy to leave Cameroun. More so because I know that no matter where we’re going next, it can’t be worse than this. (I had been scared for a while that they’d just migrate us to another plantation in Cameroun, since there was talk of starting the build of the factory anyway in nine months – there you have the nine months again, but luckily that’s out of the question.)
With leaving does comes a little bit of regret. I’m regretting that we didn’t see more of the country, eventhough we’ve been here for almost two years (but that’s not so bad, seeing as there’s not much out there and there’s certainly not the infrastructure to accomodate tourists), regret of not having bought those nice drawings fromn the art school at the exposition last christmas (at that time I was thinking we were going to visit the artschool later on and we’d have more choice than...). This will be a lesson for the future: next time I really like something, I buy it at the spot... We have to really learn to lilve in the moment, because the future is uncertain.

kerstmis komt eraan

Onze vakantie komt eindelijk dichterbij. Nog een goede maand. T Werd tijd, ik begin al de kerstkriebel te hebben. Vreemd eigenlijk, want hier heb je niet zo de slecht weer-aankondiging van de kerstsfeer, integendeel, het begint hier net een beetje goed weer te worden. Maar zo eens november heb ik altijd zin in kerstdingen. Ongeloofelijk maar waar, soms denk ik zelfs dat ik dat koude vieze weer een beetje mis in deze periode. Dat hoort er gewoon bij he. Ik denk dat dat misschien ingeprogrammeerd zit of zo, al die jaren van gewenning daaraan. Het is natuurlijk ook net dat vieze weer dat mensen ertoe aanzet om binnen te blijven, de haard aan te steken en te knuffelen... en te smikkelen. En hoe je ook probeert, als t buiten 35 graden is en de zon schijnt, dan ziet diene kerstboom der echt niet hetzelfde uit. En gluhwein drinken zit er hier helemaal niet in, t zou hier eerder sangria zijn.
Het grappige is dat toen we in Belgie woonden, we een beetje verwijtend naar de winkelvitrines keken, die begin november al met kerstdecoratie kwamen aanzetten. Hier mis ik dat. Ik zou echt wat doen om in een dikke winderjas met een muts en een sjaal door een verlichte winkelstraat met kerstmuziek op de achtergrond te lopen.
Dat zeg ik nu. Binnen een maand gaan we dat effectief doen en dat ga ik klagen over t volk, de kou, de prijzen... Ne mens kan ook nooit gelukkig zijn he.

Connect the dots

Ik herinner mij nog, toen we de eerste lesjes Frans kregen in de lagere school, dan gaven ze ons zo een blad met aan de ene kant tekeningetjes en aan de andere kant Franse woordjes, en dan moest je het juiste woord met de tekeningetjes verbinden. Dat is volgens mij ook hoe de Kameroenezen Frans hebben geleerd, alleen is er iets serieus mis gegaan bij het verbinden. Enkele voorbeelden:
Pompoen noemen ze hier melon, spaghettis zijn nouilles, pompoenzaden noemen ze pistaches. Aardappelen zijn voor hun pommes, terwijl appelen dan pommes fruits of pommes de France heten. Giftige spinnen noemen ze scorpion.
Daarnaast hebben ze een vocabulaire waarin geen woorden bestaan voor moderne technologie. Zo noemen ze dus alles wat electrisch is la machine, daarmee kunnen ze dus zowel de keukenrobot als de computer mee bedoelen. Een memory stick is voor hun een demi carte, terwijl sommigen zelfs zo ver gaan in plaats van foto over dessin spreken. Mixen is ook iets wat niet in hunne vocabulaire voorkomt, hier is dat ecraser.
Als ze dan technische problemen hebben met hun ‘machine’, dan zeggen ze: la machine derange of la machine danse le Macoussa (dit laatste als hun machien dus trilt).
Ook kopen is een woord dat ze niet kennen, ze hebben het hier dus over payer. De eerste keer dat ik die hoorde, kwam ik net uit de winkel en vroeg de chauffeur mij si madame doit encore payer quelque chose. Ik voelde mij een beetje geaffronteerd, alsof ik de winkel zou verlaten met mijn boodschappen zonder te betalen. Ik antwoordde dus van niet. Gaan we dan naar huis, vroeg hij. Nu was het zijn beurt om verbaasd te kijken toen ik zei dat ik nog naar de marche moest en de boulangerie.

baby's

Waarom zegt niemand hoe geweldig dat dat is zo’n babieke? Of zijn gewoon niet alle babies zo geweldig als ons Aini? T Zal dat zijn, want anders zou iedereen twaalf kinderen maken (doet u dan toch denken dat die afrikaanse kinderen heel wat toffer zijn dan de blanke, he! – David zijn reactie hierop is dat Afrikaanse kinderen niet schattiger zijn dan blanke, dat dat gewoon is om hun pensioen te verzekeren). Tegenwoordig wilt ons prutske alles doen wat haar ouders doen, en liefst eigenlijk alles eten wat haar ouders eten. Soms laten we ze dan een beetje met een stukje fruit spelen om de smaak en de textuur te leren kennen, en dan zit ze dat af te lekken alsof er niks meer anders op de wereld bestaat. En o wee as ge dat stuk fruit dan afpakt, dan laat ze duidelijk merken dat ze niet akkoord is (dat doet ze door te knorren als een hangbuikvarkske en met haar voetjes over elkaar te wrijven, kweeniehoeschattig!).
Ze kan tegenwoordig ook al de gordijnen toedoen en t licht aan en uit; en als ik s morgens mijn mond afdroog aan de handdoek, dan doet zij dat ook... al zit ze er dan eigenlijk meer wat aan te lekken, ze heeft dat nog niet zo goed verstaan denk ik. Als ik mijn tanden poets en ze staat erbij met David, dan steekt ze de ahterkant van de tandenborstel in hare mond (ook dat heeft ze nog niet zo goed verstaan).

Ons Ainike is ook al een tijdje gemystifieerd door alles wat haar mama leest. Zelfs als ze zit te eten, houd ze op om ernaar te grijpen, wat wil zeggen dat ik nu helemaal niet meer kan lezen, aangezien ze anders de pagina’s uitscheurt. Ik heb al s geprobeerd ze te misleiden door een magazine naast me in de zetel te leggen, maar zelfs dat had ze door, en dan draait ze zich helemaal om te kunnen zien waar ik mee bezig ben.
Ze begint nu ook al haar handjes uit te steken als ze bij mij wilt zijn. En als dat niet lukt dan krioelt ze tot ze dichter bij mij is. Ze slaapt nu in haar bedje en als ze daarin wakker word, dan pakt ze de spijlen vast en wrikkelt zich dichter naar ons toe.

We hebben trouwens een nieuwe fruitsoort ontdekt (alle, ik denk dat die wel al efkes bestaat, en we hebben ze ook niet zozeer ontdekt, er is ons dat gewoon iemand komen verkopen; maar voor ons was het dus nieuw). Het heet cassimanga en het is ongeveer de grootte van een sinaasappel, maar dan kiwi-vormig. De schel ziet bruin-geel en het vruchtvlees feloranje, ook een beetje t kleur van een sinaasappel. Het is enorm sappig en lekker (bon, op wat ze hier pruneau noemen na, is alle fruit hier delicieus, toch iets positief aan dat land hier!). Aini is alvast fan.
We hebben er ons wel even vragen bij gesteld toen we aan Ides vrogen hoe ge dat eet. Het antwoord was dat ge dat schelt en dan met de hand eet zoals een appel, ‘mais il faut faire très attention, parce que il y a des racines dedans qui piquent’. En inderdaad, daar zitten kleine stekeltjes in, eens je aan de kern geraakt.

pics part 3

Pics part 1

plomberie en beestjes

Om de een of andere reden (na advies van een ingenieur blijkt het te gaan om een hogere druk op de leidingen) springen onze leidingen altijd s nachts. Ondertussen hebben we geen enkele lavabo die nog optimaal functioneert. En we hebben er vier dus da s echt wel kunnen. In onze badkamer hebben we enkel nog koud water en mogen we de hendel van de kraan niet naar links draaien of de badkamer overstroomd. In de gastbadkamer lekt de sifon, hoewel David daar al zestig kilo silicone opgespoten heeft (hij heeft nog wat te leren op vlak van loodgieterij zenne!!!). en gisterennacht is ook de watertoevoer van de wc gesprongen, met als resultaat weer eens een nachtelijke dweil- en opkuissessie. In de keuken is er geen warm water meer en moet ge oppassen dat ge de kraan niet in uw handen hebt as ge t water doet lopen.
K Zit er hier nu wel mee te lachen, maar als ik daar serieus over begin na te denken, word ik depressief.
In Aini’s kamer (waar ze gelukkig nog niet slaapt, want haar bedje staat momenteel nog in onze kamer) heeft er een salamander besloten haar airco-unit te gebruiken als zijn persoonlijk toilet, met als resultaat dat het daar stinkt naar openbare mannenwc als de airco draait. Daarvoor is al iemand gekomen (er is daar een drietal kilo stront uit gevallen en hij moet nog s terugkomen voor hem volledig te demonteren aangezien er nog vuiligheid in zit). When the shit hits the fan...

Na nen tijd is ne mens dat ook beu om samen te leven met al dat ongedierte (nee, ik heb het niet over David). Op Ferme Suisse waren het enkel kakkerlakken en gekko’s (en ook ne keer een rat of muis, maar daar hebben we korte metten mee gemaakt) en de onvermijdelijke mieren, natuurlijk. Ik heb daar in gans dat jaar ook maar een drietal spinnen gezien, terwijl ik der hier elke dag doodklop (sinds de historie met de Scorpion-spin, die dodelijker is dan de slangen in Kameroen, laat ik dat niet nmeer rondlopen, bijten of niet, ik zie ze liever squished). Hier komen daar nog ne keer duizendpoten en sprinkanen bij. En naast gekko’s ook margouilla’s en salamanders. En vliegen... t is daar nu het seizoen voor.
De kakkerlakken zijn hier wel vervangen door een vliegende varieteit die wel schrik heeft van mensen. (Op ferme Suisse waren het felkleurige, science-fictionachtige dingen, die op je afliepen as je ze wou platkloppen... Ge moet daar trouwens redelijk hard en vaak op kloppen om dat dood te krijgen) Maar hier heb ik gelukkig mijn persoonlijke exterminator, dus elke keer da’k iets zie wat mij niet aanstaat roep ik Ides (blijkbaar is zij zeer vredelievend, want duizendpoten en sprinkhanen pakt die gewoon op en zet ze buiten.

kameroenese wijsheid

De tijd is gekomen om eens wat Kameroenese ‘wijsheid’ over babies met jullie te delen. Ik zal alvast maar waarschuwen: Don’t try this at home!!!
Eerstenvooral dient men babies op de buik te doen slapen en niet op de rug, en dit wel om twee redenen. Ten eerste gaan babies die op de rug te slapen gelegd worden nooit meer in een andere houding kunnen slapen en vervolgens dus telkens wakker worden, eens ze zich in hun slaap kunnen omdraaien.
Ten tweede zien babies die op hun rug slapen in hun slaap vanalles boven hun, waardoor ze nachtmerries krijgen en vervolgens dus weer niet kunnen slapen.
Als babietjes in hun ogen wrijven dan is het omdat die jeuken alsof er piment in zit...
Deze laatste dien ik misschien te verduidelijken met een anekdote.
Aini was s heel erg moe, maar wou niet slapen en lag dus te huilen in haar parkske. Ides (ons madammeke) komt dus naar mij en vraagt of ze ze niet mag pakken. Ik zeg: ‘Elle doit dormir, elle est fatiguée, elle baille et elle se frotte les yeux’. (even ter verduidelijking, ik zit hier op ne Zweedse laptop te typen, en daar staan geen accenten en zo op, ik ben dus niet te lui of vergeetachtig! )
‘Non madame!’ antwoord Ides ‘Elle a les yeux qui piquent.’
‘Les yeux qui piquent ?’ Herhaal ik verwonderd.
‘Oui madame, vous n’avez jamais eu que vous êtes fatiguée et puis il y a les yeux qui piquent comme si il y avait du piment?’
Op dit ogenblik hen ik de conversatie beeindigd om dan maar zelf mijn dochter te pakken en een half uur op het terras te gaan zitten wenen (een combinatie van tekort aan slaap en screaming baby doet dat al eens met een mens), maar ik vond het toch eigenaardig. Toen ik ’s avonds het verhaal aan David deed, was hij van mening dat die Kameroenezen misschien soms per ongeluk piment in hun ogen krijgen en dan denken dat dat zo jeukt van de moeheid.

Toen we net aankwamen in Kameroen met Aini vroeg Ides mij of ons dochtertje niet te koud aangekleed was. Ze had een lange broek aan en een bodyke. Het was hier ongeveer 35 graden! Ik viel uit de lucht en antwoordde ‘nee, t is hier toch warm’.
‘Mais madame’ zei ze, ‘ici, on emballe bien les bébés.’ En inderdaad, toen ik erop begon te letten zag ik dat ze babietjes hier mutsen aandoen en kleine skipakskes... Het is hier 35 graden!!!!
Wat ook grappig was is dat Ides mij vroeg waarom Aini bubbeltjes op haar gezichtje had. Da’s van t zweten vertelde ik haar... Dan vroeg ze mij of het dan zo warm is in Belgie.

Een paar weken terug dacht ik trouwens dat Ides mij liggen had.
Ze vraagt mij een permission om naar de begrafenis van haar schoonmoeder te gaan. Ik zeg ok, en wanneer is dat dan? ‘Ergens in november’, antwoord ze (we wren nog niet eens oktober toen ze mij dat vroeg). Nu had ik al ja gezegd en ik kon dus niet echt meer terugkrabbelen, maar ik vond het toch eigenaardig dat ze twee maand zouden wachten om dat menske in de grond te steken, dus ik stuur David op onderzoek uit.
Blijkt dus dat als er een van de grootouders sterft, wanneer de kleinkinderen (die de persoon in kwestie gekend hebben)nog te klein zijn om dat goed en wel te beseffen, dat ze het echte begrafenisfeest (ja hier moet ge t over een feest hebben, want ze doen daar meer pate rond dan bij een geboorte) uitstelen tot die kleinkinderen groot genoeg zijn om dat sterfgeval te kunnen verwerken.

Toen we nog op Ferme Suisse woonden, moest David eens naar Eseka, wat op ongeveer drie uur rijden van hier ligt. Een groot deel van de rit naar daar bestaat uit pistes. Toen hij terugkwam, vertelde hij me dat hij gans de weg had liggen slapen. Ik verklaarde hem gek, dat ge op zo’n oncomfortabele manier kunt slapen, met uw hoofd dat de ganse tijd tegen de ruit bonkt. Gans uw ingewanden worden door elkaar geschud! Ik werd altijd zo ziek als een hond op die pistes.
Toen we de eerste keer met Aini naar Douala waren geweest, werd ik op de terugweg wakkergemaakt door David... Op de piste! T Grappigste van al was dat ook hij en Aini aan t slapen waren. En tegenwoordig dien ik te bekennen dat ik, net als mijn dochter, elke keer in slaap val als we de piste doen. In haar geval is dat nog te verstaan, aangezien ze toch negen maand op die pistes ‘gewiegd’ is geweest... In mijn geval zullen we het op de mama-vermoeidheid steken zeker (neen, we gaan het hier niet hebben over gewenning, want anders gaan we hetzelfde straatje op als Sven, die zegt dat we binnen een paar jaar de vleesbrochettes van straatverkopers gaan eten, en dat vind ik er nu toch wel overgaan!).

Twee weken geleden is ons lieverdje voor t eerst in t zwembad geweest. Bij het eerste contact met het water trok ze wel een pruillipje, maar dat was misschien omdat mama een beetje te rap erin wou gaan. Toen ze zag dat mama en papa dat blijkbaar heel leuk vonden, heeft ze besloten het toch een poging te geven. Ze was wel precies wat overweldigd - wat wil je, zo’n klein prutske in zo’n groot zwembad – en zat heel stilletjes op mama’s arm rond te kijken, maar naar ongeveer een kwartierke begon ze toch met haar handjes in t water te voelen. Daarna is ze zelfs zoals een grote meid onder de douche geweest en zelfs dat vond ze leuk. Jammer genoeg was t dit weekend te slecht weer en konden we niet naar t zwembad. (t is hier nog altijd continu aan t regenen, ik denk dat het echt niet gaat stoppen dit jaar!)
Sindsdien als we haar in bad steken wil ze altijd maar op haar buikje draaien en haar hoofd onderwater steken (ze zal willen nadoen wat mama en papa in t grote zwembad doen zeker) en dan zit ze te trappelen met haar voetjes.

nieuws uit kameroen

Alle, deze keer ga ik s wa schrijven over Kameroen, aangezien het toch hier is da we wonen en ik jullie westerlingen toch soms eens iets moet bijbrengen.
Er is hier een leuk bijgeloof, dat stelt dat het ongeluk brengt een mama en haar kersverse baby te zien vooraleer je voor hen een kado hebt gekocht (zowel voor de mama als de baby). Ik, oh onwetende, verstond het dus niet zo goed toen David op een dag thuiskwam (we waren nog maar net terug met Aini) en me vroeg me te verstoppen, omdat Aurelien (Kameroenese collega van mijn lieve man) me niet mocht zien.
K vind dat wel een plezant bijgeloof (vooral het kado voor de mama-gedeelte, want in Europa lijken we te vergeten dat de mama daar toch ook redelijk wat werk aan heeft om zo’n babietje op de wereld te zetten) en we zouden dat in Europa ook moeten toepassen. Een leuke bijkomstigheid daaraan is dat als er iemand bevalt die ge eigenlijk ni zo graag hebt, ge die kunt vermijden: k heb nog geen kado gekocht, sorry!
Nog iets lief: as ge hier niest, als ouder van een klein prutske, dan zeggen ze dat het de baby is die aan u denkt.

In Douala is er een nieuwe burgemeester en hij wil blijkbaar van Douala iets leefbaar maken. Hij gaat er echt wel voor, en dus over de afgelopen maanden is er al heel wat veranderd.
Zo heeft hij nette aanplantingen gedaan zowal overal langs de wegen, en zelfs kleine parkses laten aanleggen met banken en zo (die liggen dan wel op de middenberm van een drukke baan, maar kom, t is een begin zeker).
Verder was er aan de haven een verlaten gebouw waar allemaal schorremorrie en criminelen leefden. Dat heeft hij dus laten afbreken en in de plaats heeft hij een poliiekantoor gezet (daar moet ge hem toch krediet voor geven he).
Nu wil hij ook het verkeer in Douala village verbeteren door er een vierbaanvaksweg te leggen. Nu moet ik misschien eerst village eens beschrijven: stel u de neiuwstraat voor op de eerste dag van de solden. Denk dan de mooie winkels weg en vervang die door hutten en barakken die vanalle chinese bucht verkopen. Zet daar dan nog wat ambulante verkopers en spontane marktjes voor. Beeld u in dat er camions en auto’s rijden en dat die ganse soep gekruid is door ganse troepen moto’s met elk minimum drie personen erop (en soms nog wat kippen of vis of zo, k heb zelfs al s een gans levend varken gezien op zone moto, en dan bedoel ik dat letterlijk). Bij het beeld dat ge nu hebt moet ge gewoon nog wat random vuilhopen, scharrelende kiekens en mensen die op de raarste plaatsen liggen slapen voegen, en dan hebt ge een glimps van wat Douala village was tot voor kort.
Er was dus wel ruimte voor verandering.
En hoe beter die verandering bewerkstellingen dan door op een dag gewoon de buldozer erop af te sturen en alles wat op tien meter van de baan ligt weg te vegen?
Alzo geschiede... Dat is ondertussen een paar weken geleden en toen ik er gisteren passeerde was het inderdaad properder, leger en heel wat minder chaotisch (nu moet ik er wel bij zeggen dat sinds de rellen en de brand in village het al wat verbeterd was). De werken aan de nieuwe weg zijn nog niet begonnen en er staan hier en daar nog wat barakken in verschillende staat van ontbinding en overal ligt nog puin van de afbraak.
Het meest hilarische is echter dat die verkopers, waarvoor ze zoveel moeite hebben gedaan om ze weg te krijgen, hun commerce gewoon terug opgenomen hebben, bovenop het puin.
Wij stellen het allemaal wel. Gisteren dachten we even dat Aini een oorontsteking had, maar ik ben met haar naar onze sjamaan geweest (dit lijkt mij een betere term, aangezien ik mij begin af te vragen of dat mens wel echt dokter is of niet) en het bleek vals alarm. Ze is wel zeer mama afhankelijk aan het worden (nu al)- of eenhandig, zoals mijn moeder dat noemt – want tegenwoordig schreeuwt ze het kot bijeen elke keer iemand anders haar pakt. Zelfs bij Valentine, die ze toch twee a drie keer per week ziet, begint ze meteen haar lipke te trekken en te jengelen. Aleen de papa mag nog met haar knuffelen. Dat belooft voor als we op vakantie komen!
Nu ja, met de snelheid waarop ze evolueert is dat misschien al gedaan tegen dan.
Met mij gaat het ook wel (lang leve sport-gerelateerde endorfines... k vraag me af waarom ze dat nog niet illegaal hebben gemaakt, da’s ook drugs, niet?). Ik begin alleen zware consumerisme-afkickverschijnselen te hebben en da’s echt niet leefbaar. Op ferme Suisse kon ik op zijn minst mijn periode van gebrek nog overbruggen door op internet op te zoeken wat ik ging kopen eens we in Belgie zouden zijn, maar hier heb ik zelfs geen toegang tot internet en word ik stilaan gek. Ik begin er delirium tremens van te krijgen (ah nee, wacht, die insecten zijn hier echt, zeker!). Uit miserie heb ik al tien keer de cataloog van Ikea doorgenomen, omdat dat hier toevallig op deze computer staat.

Verder hebben we een paar weken terug een close encounter of the snake kind gehad. We waren in de hotellerie in Edea gaan eten. Daar is zo een hoofdgebouw aan t restaurant, dat gelinkt is aan een overdekt terras door een paadje. Aan weerskanten van dat paadje ligt een klein grasperkje. Wij zaten dus naast het hoofdgebouw, buiten, vlakbij dat paadje, toen ik ineens iets groen zag kronkelen (in mijn tegenwoordig continue staat van oer-mama-paraatheid). Een slang. Ik ben mij wijselijk wat verder van het grasperkje gaan zetten met mijn dochter en heb David personeel laten halen om dat beest te verwijderen. Nog viezer was het toen dat dier dan nog zijn kopke boven het terras hief en ons even bekeek, om dan weer onder dat paadje te verdwijnen.
Even laten hadden de ober het beest, weliswaar met veel moeite, afgemaakt en was het verdict: viper. (volgens Aurelien zijn dat nog brave beesten, want toen hij klein was pakte zijn mama die gewoon op en ging ze die ergens anders leggen als de kinderen door moesten bij een wandeling in de brousse, maar ik vond het toch vrij agressief toen het in de stok aan t bijten was... nu ja, ze waren hem natuurlijk ook aan t doodmeppen)
Ik vind het toch maar vies dat zo’n beest op zulke drukke plaats in zo’n mini grasperkje wilt gaan zitten.
En blijkbaar mogen we gelukkig zijn dat we gene ‘viper de Gabon’ zijn tegengekomen, want die beesten spuwen blijkbaar hun giftanden naar je uit vanop een afstand. Nu, als we Sven (David zijne chef in Brussel) mogen geloven, is er in al die jaren nog nooit een accident geweest met spinnen of slangen.

Alle gekheid op een stokje, ik heb besloten dat ik niet meer in de tropen wil leven, als ik het kan vermijden, tenzij aan zee (nu nog David overtuigen).
Der zijn hier toch wel teveel vieze beesten en insecten en vieze ziektes. Ik zou het mezelf ook nooit vergeven als onze kinderen malaria zouden krijgen. Daarenboven is t hier eigenlijk niet leuk leven qua klimaat. Den helft van t jaar regent het hier en als t dan s niet regent kunt ge nog ni naar buiten wegens
teveel insecten
te warm
te vochtig
te felle zon waar ge meteen van verbrand
Ge kunt hier dus niet eens ne keer in uwen hof een dutje doen of een boekske lezen op ne ligstoel of zo.
Maar bon... we zullen wel zien wat de toekomst ons brengt, zeker.

nog eens nieuws

Er is weer heel wat tijd gepasseerd sinds de laatste post. Ik dien eerst te verduidelijken dat David wel al meermaals geprobeerd heeft om foto’s te posten, maar der schijnt een probleemke te zijn met blogger, en dat lukt dus niet meer. Althans dat is wat hij mij verteld, maar ik kan dat hier niet echt controleren he...
Maar bon, naar t schijnt zou hier binnen zes maand high speed internet aan huis zijn (ik geloof inderdaad nog in de paashaas) en na ons volgende vakantie kan ik op zijn minst af en toe al s mee met david naar zijne bureau, aangezien hij dan in Mbambou zit en daar niemand is om te zeggen dat ik daar niet moet zijn. En daar zou dan ook high speed internet zijn (daar is de paashaas weer!).
Met ons pruts is alles in orde. Ze heeft onlangs ondekt dat ze pagina’s uit boekskes kan scheuren en sindsdien doet ze ni liever. Ze slaagt er de laatste tijd ook in onze nachtrust te herleiden tot iets zo goed als onbestaand. Resultaat is dat zowel David als ik hier aaltijd rondlopen in een staat van halfslaap en dat we er serieus fysiek onder beginnen te lijden.
Mensen die denken dat ge als ge een kind hebt niet meer eenzaam zijt, zijn compleet maboel. Ten eerste moet ge geen kinderen maken om uw eigen problemen proberen op te lossen, ten tweede vind ik dat sinds Ainitje er is, ik nog eenzamer ben dan ooit. Ge moet daar zo den hele tijd mee bezig zijn en er blijft geen seconde over voor jezelf... soms is er zelfs amper tijd om te slapen. Een positieve evolutie is dat ze ons nu op zijn minst meestal op ons gemak laat eten.
David heeft schrik dat ik het zo niet lang ga volhouden hier in Kameroen, en soms denk ik dat hij gelijk heeft. Maar dat moet toch ooit eens beteren, niet?

some pics

Aini sitting on her own

next step in evolution

Eindelijk nog eens een paar lang geanticipeerde minuten om iets te schrijven voor onze blog, en dat dan nog alleen maar omdat ons klein monsterke op mijn schoot zit, wat het typen natuurlijk niet vergemakkelijkt. En waar beter over te schrijven dan over dat lieve monsterke (kwestie iedereen op de hoogte te stellen van de wonderbaarlijke ontwikkelingen van Aini). Ze weegt ondertussen 6 kg 200 en meet 60 cm.
Eerstenvooral is ons kleine slakje tandjes aan het krijgen, met alle huilen dat erbij hoort. Toen we ons vermoeden uitspraken tegen de pediater, begon ze ons zowat uit te lachen, maar inderdaad, de bijterkes gaan er binnenkort komen. Daarbij heeft ze ook enorm blangstelling gekregen voor alles wat we eten en als ze iets ziet wat wel lekkeer lijkt, begint ze verwoed te smakken. Zo probeerde ze dit weekend haar papa’s boke met pate te pakken. Gisteren heeft ze na lang aandringen zelfs haar eerste stukje banaan geproeft en het is haar ten zeerste bevallen, ze heeft meteen haar handjes ermee ingesmeerd en die vervolgens met volle goesting afgelebberd.
Daarnaast heeft ze vorige week voor het eerst omgerold. Volgens mij nog een louter toeval, want het voorval heeft zich sindsdien niet meer herhaald.
En ze zit nu ook alleen (als David flink is geweest zou daar nu een foto van op onze blog moeten staan om te bewijzen dat ik geen last begin te krijgen van huisvrouw-delirium).
Volgens David ontwikkeld ze zich zo enorm snel omdat ik zo goed heb opgepast tijdens de zwangerschap en omdat ik er heel de dag tijd voor heb. Volgens mij hebben we gewoon de volgende stap in de evolutie van de mens gecreeerd :D
Alle, ik moet eventjes stoppen, want er is er hier eentje niet akkoord en ze heeft ondertussen ook al gans mijn linkerbeen volgekwijld.

Ge moet er hier wel uw hoofd bij houden, want als we blindelings op de dokters hadden vertrouwd, dan was ons Aini al 3 keer vergiftigd tijdens de zwangerschap en waren we haar honing en alcohol aan ’t geven, schoenen aan aan ’t doen en vanaf haar 2 maand en half vast voedsel aan t geven. En dat terwijl dat we een blanke pediater hebben, die haar studies in europa heeft gedaan (omdat ik vond dat de Kameroenese pediater die we eerst zagen teveel waanzin verkocht... blijkbaar verkopen alle dokters in Kameroen nogal wat zever... tja, anders zouden ze hier niet blijven, zeker!).
Alcohol? Hoor ik u denken. Inderdaad. Ons prutske kreeg nieuwe vitamines voorgeschreven en zoals flinke ouders lezen we natuurlijk eerst de bijsluiter voor we dat toedienen. Bleek dat die vitamines opgelost waren in alcohol. Toen we dan de proeftest deden, bleek het goedje viezer dan die schnapps waar ze hun in Zweden mee van de kaart zuipen en was mijn tong er een halve minuut van verdoofd (En dan vragen we ons af waarom er iets mis is met dit continent... een paar druppelkes schnapps elke dag does the trick!)

Verder kabbelt ons leventje hier op een gezapig tempo voort. Ik ben een klein beetje depressief dat ik niet naar Belgie kan gaan, aangezien Davids Maleysie-uitstap verplaatst is (en misschien zelfs helemaal niet doorgaat, wie weet?). Ik had daar mijn zinnen op gezet en nu dat niet het geval is, lijkt ons verblijf hier nog zo oneindig lang.
Ondertussen is het regenseizoen toch stillekes aan t overgaan, we hebben al af en toe s een zonnestraaltje gezien en de kikkerpoelen zijn stilaan aan t uitdrogen; maar dat wil nog niet zeggen dat de strijd gewonnen is. Gisteren zijn we nog getrakteerd geweest op een zware storm, met het romantisch uitvallen van de elektrisciteit dat erbij hoort.
Een ander probeem van het niet naar Belgie teruggaan, en tevens het gevolg van het lange regenseizoen is dat onze entertainmentvoorraad aan het slinken is.
Maar bon, ondertussen is onze tuinman een afsluiting aan t bouwen rond ons voortuintje, dus algauw gaan we met Aini in haar opblaaszwembadje kunnen zitten (en zijn we eindelijk van die verrekte sociale controle verlost, want ik word er onnozel van!).

rain

Het is alsof het regenseizoen dit jaar nooit gaat overgaan. Vandaag was de eerste regenvrije dag in meer dan drie weken en de plassen op onze oprit zijn tegenwoordig zo overvloedig dat de enige manier waarop ik mijn buurvrouw kan bezoeken, is door mijn botten aan te trekken en door de plassen te waden met mijn dochter in mijn armen (met de pousette geraak ik er helemaal niet meer door... voor al wie in de tropen woont: koop een amfibie-model, want 4x4 is blijkbaar niet genoeg).
Dat regenseizoen is des te flagranter om een aantal redenen:
Ten eerste waren we vorig jaar op vakantie midden op het ergse van het regenseizoen, dus hebben we dat niet eens meegemaakt. Ten tweede is het dit jaar exeptioneel nat, terwijl het vorig jaar een exeptioneel droog regenseizoen was. En tot slot regent het hier heel wat meer dan op Ferme Suisse.
Da’s trouwens een zeer opmerkelijk fenomeen hier, het verschil in weersomstandigheden op plaatsen die maar een paar kilometer van elkaar verwijderd zijn. Zo komt David soms druipnat van zijn werk als hij in Mbambouo is geweest en heeft hij daar de ergste stormen doorstaan, terwijl het hier in Mbongo op datzelfde moment een en al vogeltjes fluiten en zonneschijn was.
Toen we nog op Ferme Suisse woonden kwam het soms voor dat we richting Kribi reden en vertrokken in volle zon en dan een half uurke verder op een muur van regen stootten, enkel en alleen om te ontdekken dat tien kilometer verder het wegdek nog kurkdroog was.

Nog eens nieuws

Eerstenvooral zou ik even duiding willen geven aan het enorme gebrek aan uploads sinds we verhuisd zijn van Ferme Suisse naar Mbongo. Gewoon om even duidelijk te maken dat het niet enkel een kwestie van onwil is.
Ten eerste hebben we geen internet aan huis. Dat hadden we natuurlijk ook niet in Ferme Suisse, maar daar konden we wel naar het internetlokaal tijdens de week of in het weekend, wat ier niet mogelijk is. Het resultaat is dus dat het posten volledig afhankelijk is van de goodwill van mijn allerliefste echtgenoot en die durft al eens vergeetachtig te zijn. Daar komt dan nog eens bij dat de kwaliteit van het internet hier zwaar te wensen laat en dat er soms ganse periodes helemaal geen internet is.
Daar komt dan natuurlijk nog s bij dat ik een lief parasietje van een bijna zes kilo meesleur de ganse dag, die mij eigenlijk amper de tijd laat me te wassen en aan te kleden, laat staan dat ik dus nog postjes kan schrijven.
En dat allemaal terzijde, het is gewoon ook een redelijk rustige periode geweest, althans tot afgelopen vrijdag, aangezien we enkel het huis verlaten als we naar Douala moeten voor de vaccins van Aini of iets dergelijks.

Een van de redenen waarvoor ik nog s mocht buitenkomen een paar weken terug was voor het maken van Aini’s residentiepapieren. Geloof het of niet, het arme kleintje moest net als wij een jaar terug zo’n ware ‘mugshot’ laten trekken, EN haar vingerafdrukken laten nemen. Ze was toen nog geen twaalf weken, dus ik moet er niet bij vertellen hoe minuscuul die vingerafdrukjes dan wel waren. Als ze die ooit ergens mee moetemn vergelijken gaan ze vier vergrootglazen opeen moeten leggen, of gewoon meteen de microscoop erbij halen, want ik heb zo een flauw vermoeden dat dat hier nog niet in van die futuristische CSI databases word opgeslagen. Daar kwam dan nog s bij dat ze natuurlijk die inkt over dat ganse blad heeft uitgesmeerd. Allee, laat ons zeggen dat ze haar best heeft gedaan haar vingerafdrukken onleesbaar te maken voor wanneer ze eens een papfles wil stelen of zo.

Misschien moet ik eerst de belangrijkste zaken behandelen; de eerste vraag die ons tegenwoordig gesteld word: Hoe is het met Aini. Het antwoord daarop is heel goed. Toen we twee weken geleden op controle gingen woog ze al 5,5 kg en was ze ongeveer 59 cm, wat wil zeggen dat ze ineens twee categorieen omhoog gesprongen is en met haar drie maand al kleertjes van zes maand aandoen (wat zeer verontrustend is aangezien ik maar kleertjes heb meegebracht tot zes maand). Het positieve daaraan is dat de papa en ik heel wat armspiertraining krijgen. Ze heeft eindelijk ook een normaal babyritme gekregen, zijnde ze ligt niet meer gans de dag aan een stuk door te eten en ze begint overdag toch op redelijk vaste tijdstippen slaapjes te doen. Joepie voor mij want nu heb ik toch af en toe s tijd om iets anders te doen.
Interessant nieuwtje voor Pieter: ze is heel goed in voetballen... da’s zo eenbeetje het eerste spelletje dat ze kon, zijnde het wel in liggende toestand.

Zo goed of zo kwaad als dat het ging heb ik toch al wat werk in ons huisje gedaan. De gordijnen in de logeerkamer zijn veranderd ( Ik heb er uiteindelijk maar prefab gekocht, want om die groene te verstellen werd het me een beetje te ingewikkeld). Er zijn weer wat nieuwe meubeltjes gekomen (een grote kist voor Aini’s speelgoed, een dvd-kastje en een tabouret in de badkamer) en ik heb kussenslopen en een tafeldoek gemaakt voor de living. ‘k Zal mijn best doen om s wat foto’s van het huis op de blog te krijgen.
Naast dat alles ben ik ongeloofelijk sportmaniek geworden (alle, naar mijn doen is natuurlijk alles maniakaal), aangezien ik ergens heb gelezen dat als je een half uurke per dag sport, je de kans op zwangerschapsdiabetes drastisch verminderd. Resultaat is dat ik elke dag een half uur op de hometrainer zit, daarenboven nog s buikspieroefeningen doe en wanneer het maar kan met Aini ga wandelen (en dan heb ik het niet over de driehonderd rondjes rond de tafel die ik dagelijks doe met haar op mijn arm, dat telt volgens mij eigenlijk ook al als sport!).

Na twee jaar heb ik eindelijk Olivier nog s terug gezien (die gast waarmee we samen in Zweden zaten). Dat was ongeloofelijk plezant en bizar genoeg konden we na al die tijd gewoon de draad terug opnemen alsof Zweden maar een week geleden was. Nu gaan we dus proberen te lobbyen om s in Ivoorkust te kunnen passeren.

De komende week belooft redelijk gevuld te zijn. Jean-Luc en Valentine zijn terug van vakantie en David zijne Belgische chef komt vanaf vanavond voor tien dagen logeren. Er is heel wat bezoek deze periode: twee Maleisiers, vier gasten uit Brussel en dan loger der hier nog twee kameroenezen ook, dus iedereen speelt hier zo een beetje hotel. Maar bon, eigenlijk is dat wel s een welkome afwisseling en dat geeft ons weer s andere mensen om over een zwembad te zagen.

Allee, ik ga het hierbij laten. Ik denk dat ik toch iets goed gemaakt heb en ik hoop dat iedereen zowat zijn leeslusten heeft kunnen botvieren.

part 2

Some pics of our sweet little daughter

Going home on the 17th

So, just this quick post to say we're all leaving for Cameroon in two days... Yes, indeed, Aini and me are leaving too... She didn't get vaccinated yet, since that's not possible untill 6 to 9 months and you can imagine I wasn't going to wait that long to get home.
Mixed feelings accompany us on the way home. On the one hand I'm longing to get home and finish decorating our house. I've also been waiting to finally get somewhat of a fixed daily ritme with my daughter and as usual I've gotten sick and tired to pack and unpack suitcases. On the other hand, going home means Aini won't see her grantparents and aunt and uncle for a while, and a few months is a lot in babytime... Moreover leaving for home will also mean isolation and while this had never bothered me before, now it kind of scares me... nowhere to turn to when you need help, you know...
I'll put on the latest pics of Aini in the next post.

Our beautifull daughter Aini

Waiting...

Just a quickee to say that David's been back in Belgium since friday the 30th. Now we're just making the last preparations for the new addition to our little family that will be coming somewhere end of this week.
Yes it's going to be two weeks earlier, but apparently that's standard procedure witrh the pregnancy diabetes. Anyhow, I was a bit anxious and unpreparred the first weeks after I got to know it was going to be earlier, but now I just want to see that little creature. I'm getting very curious...

A picture says more than a thousand words

Let's treat you guys to some pictures my mom made during her three week stay in Cameroun.
Ons nieuw huisje in Mbongo
De rotan-man die onze meubelkes gemaakt heeft (en nog aan het maken is voor een stuk)
Onze groentewinkel in Douala
Mamie in de jungle
Ma maman Africaine à Edéa

Weer terug...

Eerstenvooral, Pieter, bedankt voor de comment, ik hoop dat alles goed gaat met de thesis, laat nog s iets weten, we zijn alvast zeer benieuwd (da's ook voor heel binnenkort, zeker).

Ben dus maar weer terug in België en heb niks kunnen posten in Cameroun.
k Zal dus nu s proberen te updaten in speedtempo.
We hebben onze eerste afrikaanse opstand meegemaakt en overleefd. We hebben daar feitelijk niet zoveel van gemerkt want het was voornamelijk in Douala en Yaoundé te doen en wij zaten toen nog in Edea. De enige ongemakken waren dat we niet konden verhuizen zoals gepland en dat het afgeraden werd van de plantage te gaan. We waren dus zo een beetje aan ons huis gekluisterd en konden niet eens inkopen gaan doen.
Wel even schrikken was het toen het consulaat van België belde om een telling te doen van de Belgen, ter voorbereiding van een eventuele evacuatie. Vooral dan toen die vrouw haar telefoontje afsloot met: bereid u voor op het ergste en het leger staat klaar in Yaounde om u te komen evacueren. We hebben dan maar wijselijk een vluchtvalieske gemaakt, maar die hebben we gelukkig niet nodig gehad.
De schermutselingen zijn dan ook na een kleine twee weken de kop ingedrukt en sindsdien is het er betrekkelijk rustig gebleven.
Eventjes in spanning geweest omdat er opnieuw rellen werden verwacht de 14e april; de dag dat ons mama toekwam, maar het is rustig gebleven.

We hebben dus onze tweede huwelijksverjaardag gevierd in Kameroen en mijne 25e verjaardag.

Uiteindelijk zijn we ook verhuisd en mijn mamaatje is gekomen om ons een beetje te helpen settelen. We hebben dan maar gans ons kot herverfd. Op de keuken, t bergkot en de logeerkamer na. Ah ja en onze badkamer is ook nog niet gedaan... Toekomstmuziek???

Maar bon, nu begin ik een beetje uitgeput te geraken van het schrijven, ik zal proberen binnenkort nog wat te komen vertellen en dan ook wat foto's te posten.

Vakantie zit erop!

Blijft toch raar om een verblijf in België vakantie te noemen. En eigenlijk hebben we ook niet echt vakantie gehad aangezien we één derde van onze tijd in 't UZ hebben gezeten. ( Heb zwangerschapsdiabetes, joepie! Al de lekkere dessertjes waar ik mij op verheugd had zijn dus ook aan mijn neus voorbijgegaan. Maar bon, voor de rest is alles tip top in orde, dus we gaan ni klagen.)
Maar bon 't zit er dus weer op. Morgenochtend vliegen we terug naar Kameroen en dan ga ik eindelijk kunnen verhuizen. Niet echt aan te raden, zo op vakantie gaan voor ge verhuist... Dan zit je eigenlijk toch maar de ganse tijd in spanning te wachten tot je terug kan vertrekken.
Zoals gewoonlijk zijn we weer gepakt en gezakt zoals een troep nomaden. Ik vraag me af of we ooit light gaan travellen. Ik vrees er een beetje voor, want de volgende keer zullen we weer vanalles voor de baby moeten meenemen en der komt dus maar geen einde aan.
Maar ik zie er dus eigenlijk wel een beetje naar uit om terug thuis te zijn, te kunnen verhuizen. Een nieuw huis in te richten (Ik heb mijn mama haar gordijnen zelfs meegepikt... zo vanuit de seventies, lekker retro). En deze keer is het eigenlijk niet voor zo lang want de 5e mei kom ik al terug en daarenboven komt mijn mama tussenin nog s drie weken op vakantie (allee, eigenlijk op werkkamp, maar dat weet ze nog niet ;p ).
En eigenlijk is de trip Brussel - Douala altijd veel leuker dan de omgekeerde weg... Laatste snuif civilisation zo een echte luchthaven en zo...
Allee, toedels dan maar...
t zal nu misschien wel voor ffkes zijn, aangezien ik niet weet wanneer we exact gaan verhuizen en hoe de internetsituatie op Mbongo zal zijn.