22 December 2008
Ivory Coast, here we come!
Now it is for sure: we're going to Ivory Coast. I didn't want to say anything before we were 100% sure. David will be leaving on the 19th of januari; and I will follow him two or three weeks later. Just to give him time to have all of our stuff arrive and get settled into our new house, because with a baby, it's not very easy to live in the case de passage.
I'm really looking forward to it. People have asked me if it didn't bother me to move yet again... The answer is no. I'm very happy to leave Cameroon and discover a new country. I had been wanting to move for a while now, so for me, this is the best thing that could happen to us. Especially because where we're going, there will be a pool, a tennis court and even horses! And we'll be just a 15 minute drive from the sea.
Now I think about it, it will be a long wait untill I can finally go... and I'm already so excited.
I'm really looking forward to it. People have asked me if it didn't bother me to move yet again... The answer is no. I'm very happy to leave Cameroon and discover a new country. I had been wanting to move for a while now, so for me, this is the best thing that could happen to us. Especially because where we're going, there will be a pool, a tennis court and even horses! And we'll be just a 15 minute drive from the sea.
Now I think about it, it will be a long wait untill I can finally go... and I'm already so excited.
19 December 2008
Hello Belgium
We zijn weer maar eens terug.
Alles is ingepakt in Kameroen en staat klaar om verscheept te worden, eens we de definitieve confirmatie hebben waar we naartoe gaan. (Voor de moment is het Ivoorkust) We zijn er niet rouwig om om te vertrekken. De mensen die achterbleven schenen er veel meer moeite mee te hebben dan wij. Ons menagèreke was helemaal ingestort en riep me na dat ze wilde meegaan, topen we vertrokken en zelfs onze chauffeur was zich tot tweemaal toe tegen de autodeur gaan verschuilen om een traantje seg te pinken. En natuurlijk Valentine... De arme ziel gaat weer helemaal alleen zitten en de bonheur van Mbongo is dan ook weg. Ons klein bonheurke maakte het dan nog erger door vast te slapen op het moment dat ze afscheid kwam nemen!
Aangezien we definitief uit Kameroen vertrokken, hebben we voor de eerste keer volle valiezen mee terug gebracht (en ook omdat we al een ganse valies vol kados mee hadden, natuurlijk) en zijn we der op een paar dagen weer maar eens in geslaagd het huis van mijn schoonouders in een pakhuis te veranderen. Ik hoop dat alleszins vandaag allemaal te kunnen organisen, want de laatste tijd hebben we weer de ganse tijd tussen de dozen gezeten en dat ben ik nu eigenlijk wel een beetje beu. Het belooft nu gelukkig een rustige vakantie te worden.
Eerst waren we van plan een huisje te zoeken, dan werd het een appartement in Brussel. We hebben der gisteren een gevisiteerd en het was meteen duidelijk: geen appartement voor ons. Ik ben al heel flink geweest om mezelf ervan te weerhouden gillend weg te lopen eens we dat appartementje binnenstapten.
Eerstenvooral wou ik vragen waar de living was, aangezien we in een ruimte binnenstapten waar de keuken stond en een eettafel... toen mij ineens opviel dat de tv daar ook stond, dus dat was het! Het was dus een echte eye opener. Het daagde mij ook dat als we een appartement zouden kopen, we het op onze buik kunnen schrijven om ooit een hond te kopen (of althans om dat beest mee te kunen brengen naar België tijdens de vakantie), en dat begint bij mij toch een beetje te kriebelen nu (ik denk dfat mijn rouwperiode stilaan over is). We zijn nu andere mogelijkheden aan het verkennen, en dat ziet er toch allemaal positief uit, maar daarvoor hebben we de gopedkeuring van het Grote Opperhoofd nodig, dus meer daarover later.
Alles is ingepakt in Kameroen en staat klaar om verscheept te worden, eens we de definitieve confirmatie hebben waar we naartoe gaan. (Voor de moment is het Ivoorkust) We zijn er niet rouwig om om te vertrekken. De mensen die achterbleven schenen er veel meer moeite mee te hebben dan wij. Ons menagèreke was helemaal ingestort en riep me na dat ze wilde meegaan, topen we vertrokken en zelfs onze chauffeur was zich tot tweemaal toe tegen de autodeur gaan verschuilen om een traantje seg te pinken. En natuurlijk Valentine... De arme ziel gaat weer helemaal alleen zitten en de bonheur van Mbongo is dan ook weg. Ons klein bonheurke maakte het dan nog erger door vast te slapen op het moment dat ze afscheid kwam nemen!
Aangezien we definitief uit Kameroen vertrokken, hebben we voor de eerste keer volle valiezen mee terug gebracht (en ook omdat we al een ganse valies vol kados mee hadden, natuurlijk) en zijn we der op een paar dagen weer maar eens in geslaagd het huis van mijn schoonouders in een pakhuis te veranderen. Ik hoop dat alleszins vandaag allemaal te kunnen organisen, want de laatste tijd hebben we weer de ganse tijd tussen de dozen gezeten en dat ben ik nu eigenlijk wel een beetje beu. Het belooft nu gelukkig een rustige vakantie te worden.
Eerst waren we van plan een huisje te zoeken, dan werd het een appartement in Brussel. We hebben der gisteren een gevisiteerd en het was meteen duidelijk: geen appartement voor ons. Ik ben al heel flink geweest om mezelf ervan te weerhouden gillend weg te lopen eens we dat appartementje binnenstapten.
Eerstenvooral wou ik vragen waar de living was, aangezien we in een ruimte binnenstapten waar de keuken stond en een eettafel... toen mij ineens opviel dat de tv daar ook stond, dus dat was het! Het was dus een echte eye opener. Het daagde mij ook dat als we een appartement zouden kopen, we het op onze buik kunnen schrijven om ooit een hond te kopen (of althans om dat beest mee te kunen brengen naar België tijdens de vakantie), en dat begint bij mij toch een beetje te kriebelen nu (ik denk dfat mijn rouwperiode stilaan over is). We zijn nu andere mogelijkheden aan het verkennen, en dat ziet er toch allemaal positief uit, maar daarvoor hebben we de gopedkeuring van het Grote Opperhoofd nodig, dus meer daarover later.
05 December 2008
goodby cameroon
The time has come to make our bags. We’ll be going on holiday on the 15th of december and this time, we won’t be coming back. About a month ago, I said to David: ‘we’ve told too many people we’ll be in Cameroun for another two years, something’s bound to go wrong.’ At that time I was actually joking... But I was right.
At the general assembly, the project David was working on was disapproved, so we have to be moved. We don’t know where we’re going though. Three options: Liberia, Ivory Coast, or Brussels the time they decide where to put us. The latter would kind of fit into our schedule, because we were planning on buying a house, and that would give us some more time to get that sorted out.
So yet again, I have been taking pictures of our house when we’ve already started packing for a move.
Apparently nine months is about the maximum amount of time we can spend in one house... You would begin to wonder why I even bother to redo the painting and stuff... (anyhow, otherwise I would be miserable for nine months). I’m happy that I never got to hemming my curtains, that would have been in vain... Maybe in the next place I’ll have hemmed curtains... who knows.
All things together, I am happy to leave Cameroun. More so because I know that no matter where we’re going next, it can’t be worse than this. (I had been scared for a while that they’d just migrate us to another plantation in Cameroun, since there was talk of starting the build of the factory anyway in nine months – there you have the nine months again, but luckily that’s out of the question.)
With leaving does comes a little bit of regret. I’m regretting that we didn’t see more of the country, eventhough we’ve been here for almost two years (but that’s not so bad, seeing as there’s not much out there and there’s certainly not the infrastructure to accomodate tourists), regret of not having bought those nice drawings fromn the art school at the exposition last christmas (at that time I was thinking we were going to visit the artschool later on and we’d have more choice than...). This will be a lesson for the future: next time I really like something, I buy it at the spot... We have to really learn to lilve in the moment, because the future is uncertain.
At the general assembly, the project David was working on was disapproved, so we have to be moved. We don’t know where we’re going though. Three options: Liberia, Ivory Coast, or Brussels the time they decide where to put us. The latter would kind of fit into our schedule, because we were planning on buying a house, and that would give us some more time to get that sorted out.
So yet again, I have been taking pictures of our house when we’ve already started packing for a move.
Apparently nine months is about the maximum amount of time we can spend in one house... You would begin to wonder why I even bother to redo the painting and stuff... (anyhow, otherwise I would be miserable for nine months). I’m happy that I never got to hemming my curtains, that would have been in vain... Maybe in the next place I’ll have hemmed curtains... who knows.
All things together, I am happy to leave Cameroun. More so because I know that no matter where we’re going next, it can’t be worse than this. (I had been scared for a while that they’d just migrate us to another plantation in Cameroun, since there was talk of starting the build of the factory anyway in nine months – there you have the nine months again, but luckily that’s out of the question.)
With leaving does comes a little bit of regret. I’m regretting that we didn’t see more of the country, eventhough we’ve been here for almost two years (but that’s not so bad, seeing as there’s not much out there and there’s certainly not the infrastructure to accomodate tourists), regret of not having bought those nice drawings fromn the art school at the exposition last christmas (at that time I was thinking we were going to visit the artschool later on and we’d have more choice than...). This will be a lesson for the future: next time I really like something, I buy it at the spot... We have to really learn to lilve in the moment, because the future is uncertain.
Subscribe to:
Posts (Atom)
