Tiny teeth for our tiny monster
Ons klein monsterke heeft er opeens twee tanden bij. De twee voorste tanden vanboven zijn er alletwee tegelijk doorgekomen, de arme ziel. Probleem is nu wel dat ze er af en toe al s mee in de borst durft te bijten...
En alsof ze haar mama daarmee nog niet genoeg doet afzien??? Gisteren heeft ze keihard haar plastic speelgoed tegen mijn lip geslagen. Resultaat? Een gezwollen, geschaafde bovenlip... en nu heft David natuurlijk schrik dat de mensen gaan denken dat hij mij afslaagt! Maar met een beetje ijs is de zwelling toch aanzienlijk verminderd.
Plantation life revisited, part II (all the things I didn’t have time to write yesterday about our house, the plantation and our life here)
Een fenomeen dat je doet denken dat je tweehonderd jaar vooruit gereisd bent in de toekomst (’t is te zeggen, in vergelijking met Kameroen) is de vuilophaling. Inderdaad, je hebt het goed verstaan! Geen pampers meer in de tuin, geen maandelijkse rommelbrandjes... De vuilnisemmer word hier op het eind van de oprit gezet en die word bij tijd en stond opgehaald!
Verder is op op deze plantage echt wel iets te doen: er is een zwembad, tennisveld, badmintonveld, club waar je iets kunt gaan drinken. Er zijn twee paarden ter beschikking van wie maar wil. Daarenboven is David aan t zien om internet hier aan huis te krijgen, want momenteel werken we nog zoals op de socapalm, ’s ochtends schrijf ik en als het kan, dan zet David dat ’s namiddags op internet. Maar bon, dit is Afrika, dus dat zal nog wel even duren.
Met al die faciliteiten ziet de cite des cades eruit als een vakantiepark... wat wel een welkome verandering is. En naast de ochtendbel om de arbeiders naar hun werk te doen gaan, merk je hier zelfs niets van de fabriek of de plantages. Sinds ik hier ben heb ik nog geen enkele palmboom gezien, en de Hevea enkel van zeer ver.
Ons huis hier is zeer licht en we beschikken over een terras dat volledig met moustiquaires is afgezet, en waar zelfs een ventilateur hangt. We hebben wel nog steeds het termietenprobleem niet volledig opgelost, maar het beperkt zich momenteel enkel tot een slaapkamer. Natuurlijk zijn er nog een aantal werkjes te doen, die zoals gewoonlijk een beetje op zich laten wachten, maar bon, we zijn gelukkig zoals het is, en in europa moet je ook op de vakmensen wachten.
We hebben opnieuw een vrij grote tuin (ik ben er zelfs nog niet in geslaagd tot het iende te geraken – al ligt dat aan het feit dat ik nog niet de moed heb gehad mijn gesloten schoenen aan te trekken), vol fruitbomen. De papaya’s zijn alleszins uitstekend.
Net voor ik toekwam had David al iemand gevonden om voor ons te werken. Ze heet Maryam en tot nog toe heb ik eigenlijk nog geen vinger moeten uitsteken, tenzij voor Aini’s eten te maken, ant dat doe ik liever zelf. Zelfs de was hoef ik niet eens te doen en ze gebruikt nu zelfs wasnoten!!! En ik dien te zeggen dat we al twee weken superlekker eten gekregen hebben. Wat een verschil met Kameroen! Ik heb trouwens de indruk dat de meeste mensen hier gelukkig zijn met hun personeel.
Material girl (what is happening to our shipment coming from Cameroon?)
Toen we uit Kameroen vertrokken hadden we al onze spulletjes netjes ingepakt in zeventien kisten en al onze persoonlijke meubelen doorverkocht, aangezien het zoveel gemakkelijjker zou zijn om alles te verhuizen per vliegtuig. Twee- en een halve maand zijn voorbij gegaan en ik bevind mij nu in Ivoorkust, zonder ook maar iets van wat we indertijd hebben ingepakt. Een paar weken terug werd al duidelijk dat ons gerief in alle geval niet per vliegtuig zou komen, maar per container, waar het zat op dat eigenste ogenblik was een groot raadsel. Twee dagen terug heb ik David nog s doen zagen en ondertussen is hij al te weten gekomen dat het op een boot zit en ook hoe die boot noemt. De reden voor het lange wachten was dat er blijkbaar zeer weinig boten rechtstreeks van Kameroen naar Ivoorkust varen. Het is nu nog zeer de vraag wanneer die dingen hier gaan toekomen, want over hoe lang dat duurt, konden we geen antwoord krijgen. Laat ons hopen dat het hier is voor we weer verhuizen. In any case, zou het deze keer niet lang bij de douane blijven plakken. Ik opteer vanaf nu voor de optioe kameel + tent!
24 February 2009
23 February 2009
deel 2
Little stories about our tiny monster
Gisteren waren we een beetje naar een dvd aan het kijken in ons bed, met Aini tussen ons beiden aan het spelen. Opeens merk ik dat ze haar pamperke probeert los te ;aken, ik sla er verder geen acht op en kijk nog wat naar mijn serie... Tot madam zich omdraait, zich tot aan de computer wurmt en er op mirakuleuze wijze in slaagt de serie dan nog op pause te zetten ook! Ten zeerste geintrigeerd checken we haar pamperke en inderdaad: ze had een plasje gedaan. En dan zeggen ze dat babietjes niet kunnen communiceren.
Sinds we hier toegekomen zijn slaapt Aini zeer weinig. ’s Avonds valt ze met veel moeite in slaap, ze word wakker rond vier uur, ligt te piepen en wil dan de ganse tijd aan de borst; en zelfs s middags is het een gans geworstel om haar haar dutje te laten doen. Hebben we nu ontdekt dat ze eigenlijk niet wil slapen als haar papa erbij is, want als hij ‘s middags vertrekt naar zijn werk valt ze als een blok in slaap. En dat allemaal terwijl ze voor mijn vertrek uit belgie sliep als een roosje ‘s nacht. Mijn theorie is dat ze verlatingsangst heeft, maar dan voor haar papa... dus stellen dat zo’n kleine babietjes het niet beseffen als de papa voor langere periodes afwezig is, is ook je reinste onzin. Nu begint het stilaan wat te beteren, dus misschien is ze er al wat geruster in dat de papa niet zomaar gaat verdwijnen.
En dan nog een goed advies voor jonge ouders: luister zo weinig mogelijk naar de ‘goede raad’ die je krijgt van je omgeving, en volg je gevoel en wat je baby je duidelijk maakt.
Waarom? Toen we in Kameroen waren werd er gans de tijd op gehamerd dat ze water moest drinken, maar dat weigerde ze pertinent. Het ging zover dat ze ons aanraaddenb suiker, honing of babythee in haar water te doen,maar dat vond ik ronduit absurd. En dan op een dag zag ze mij drinken en wou ze ook. En nu drinkt ze gewoon water als ze er zin in heeft ( ik moet gewoon zien dat er altijd een flesje in haar zicht staat, dat ze het me kan melden).
Het zelfde verhaal met het eten... de eerste hapjes gingen redelijk vlot, maar we kregen haar maar niet tot het eten van een flink bordje, en ook met het fruit ging het niet te best... Ik moet eerlijk toegeven dat ik er zelf ook niet al te gerust in was. Nu eet ze als een ogre! ’s Ochtends fruit, ’s middags een warme maaltijd en om vier uur nog s wat fruitpap. En het is al meer dan eens voorgekomen dat ze haar ganse bordje leeg eet, of bij de fruitpap een ganse banaan binnensmikkelt. En daarvoor hebben we niks speciaals gedaan, gewoon consequent blijven voorstellen. En als ik nu even de tijd uit het oog verlies en haar niet op tijd haar papje of middagmaal voorstel, dan laat ze het wel horen!
Plantation life revisited (about our house and the plantation we currently live on)
Al bij het binnenrijden op SOGB, versta je meteen dat dit niks te zien heeft met de plantages in Kameroen. Ten eerste loopt de goudron tot aan de plantage, en zijn de pistes binnen de plantage vrij goed onderhouden (geen kraters meer oversteken zoals in Mbongo). De cite des cadres waar wij in wonen is afgescheiden door een barriere waar controle word uitgevoerd of je effectief iets te zoeken hebt in dat deel van de plantage. Voorts zijn er zo’n vijftigtal cases de cadres, dus kan je echt wel spreken van een gemeenschap.
Het huis waarin wij wonen is ouder dan dat op de Socapalm, maar stukken beter in orde en de volumes zijn veel logischer verdeeld. We hebben een doucheruimte en een badkamer die met elkaar verbonden zijn door een deur, dus als er geen invites zijn, dan heb je gewoon een grote badkamer met douche en bad. Er is wel maar een wc. We hebben drie ruime slaapkamers, alle met ingebouwde kasten. De keuken en living zijn kleiner als in Mbongo, maar beter ingericht en een gebrek aan kastruimte is er niet in dit huis.
Gisteren waren we een beetje naar een dvd aan het kijken in ons bed, met Aini tussen ons beiden aan het spelen. Opeens merk ik dat ze haar pamperke probeert los te ;aken, ik sla er verder geen acht op en kijk nog wat naar mijn serie... Tot madam zich omdraait, zich tot aan de computer wurmt en er op mirakuleuze wijze in slaagt de serie dan nog op pause te zetten ook! Ten zeerste geintrigeerd checken we haar pamperke en inderdaad: ze had een plasje gedaan. En dan zeggen ze dat babietjes niet kunnen communiceren.
Sinds we hier toegekomen zijn slaapt Aini zeer weinig. ’s Avonds valt ze met veel moeite in slaap, ze word wakker rond vier uur, ligt te piepen en wil dan de ganse tijd aan de borst; en zelfs s middags is het een gans geworstel om haar haar dutje te laten doen. Hebben we nu ontdekt dat ze eigenlijk niet wil slapen als haar papa erbij is, want als hij ‘s middags vertrekt naar zijn werk valt ze als een blok in slaap. En dat allemaal terwijl ze voor mijn vertrek uit belgie sliep als een roosje ‘s nacht. Mijn theorie is dat ze verlatingsangst heeft, maar dan voor haar papa... dus stellen dat zo’n kleine babietjes het niet beseffen als de papa voor langere periodes afwezig is, is ook je reinste onzin. Nu begint het stilaan wat te beteren, dus misschien is ze er al wat geruster in dat de papa niet zomaar gaat verdwijnen.
En dan nog een goed advies voor jonge ouders: luister zo weinig mogelijk naar de ‘goede raad’ die je krijgt van je omgeving, en volg je gevoel en wat je baby je duidelijk maakt.
Waarom? Toen we in Kameroen waren werd er gans de tijd op gehamerd dat ze water moest drinken, maar dat weigerde ze pertinent. Het ging zover dat ze ons aanraaddenb suiker, honing of babythee in haar water te doen,maar dat vond ik ronduit absurd. En dan op een dag zag ze mij drinken en wou ze ook. En nu drinkt ze gewoon water als ze er zin in heeft ( ik moet gewoon zien dat er altijd een flesje in haar zicht staat, dat ze het me kan melden).
Het zelfde verhaal met het eten... de eerste hapjes gingen redelijk vlot, maar we kregen haar maar niet tot het eten van een flink bordje, en ook met het fruit ging het niet te best... Ik moet eerlijk toegeven dat ik er zelf ook niet al te gerust in was. Nu eet ze als een ogre! ’s Ochtends fruit, ’s middags een warme maaltijd en om vier uur nog s wat fruitpap. En het is al meer dan eens voorgekomen dat ze haar ganse bordje leeg eet, of bij de fruitpap een ganse banaan binnensmikkelt. En daarvoor hebben we niks speciaals gedaan, gewoon consequent blijven voorstellen. En als ik nu even de tijd uit het oog verlies en haar niet op tijd haar papje of middagmaal voorstel, dan laat ze het wel horen!
Plantation life revisited (about our house and the plantation we currently live on)
Al bij het binnenrijden op SOGB, versta je meteen dat dit niks te zien heeft met de plantages in Kameroen. Ten eerste loopt de goudron tot aan de plantage, en zijn de pistes binnen de plantage vrij goed onderhouden (geen kraters meer oversteken zoals in Mbongo). De cite des cadres waar wij in wonen is afgescheiden door een barriere waar controle word uitgevoerd of je effectief iets te zoeken hebt in dat deel van de plantage. Voorts zijn er zo’n vijftigtal cases de cadres, dus kan je echt wel spreken van een gemeenschap.
Het huis waarin wij wonen is ouder dan dat op de Socapalm, maar stukken beter in orde en de volumes zijn veel logischer verdeeld. We hebben een doucheruimte en een badkamer die met elkaar verbonden zijn door een deur, dus als er geen invites zijn, dan heb je gewoon een grote badkamer met douche en bad. Er is wel maar een wc. We hebben drie ruime slaapkamers, alle met ingebouwde kasten. De keuken en living zijn kleiner als in Mbongo, maar beter ingericht en een gebrek aan kastruimte is er niet in dit huis.
21 February 2009
deel 1
Onder aandringen van tata Marie (ge moet alles opschrijven, want anders zijt ge het direct vergeten), de kersverse franse surrogaat-oma van Aini, hier mijn relaas over de afgelopen, allereerste week in Ivoorkust. Om zo weinig mogelijk over te slaan zal ik chronologisch proberen te vertellen...
Arrival and departure (a story of travelling alone with a small child)
Na het afscheid van de Nunna in Zaventem, was ons Ainike precies een beetje beteuderd. Wat goed uitkwam, want daardoor wou ze dus wel in haar pousette (die ik wegens teveel kilo’s dan toch maar niet heb ingecheckt), of toch tot aan de terminal, vanaf daar heb ik haar moeten dragen. Zo, baby dragend en pousette met heup en een hand voortduwend kwam ik dus aan terminal T, waar ge uw ticket nog s moet tonen. Wist ik veel... Ikke dus bij het aanzien van diene gast in zijn glazen kotteke, in mijn penibele, eenhandige toestand mijn paspoort aan het zoeken, terwijl diene vent mij zo beziet van: maak is voort, zielepoot! Wanneer ik dan eindelijk mijn hachelijk paspoort-maneuvre had uitgevoert zegt die kerel doodleuk dat m alleen mijn ticket moet zien... rebelotte!
Uiteindelijk toch aan de gate gekomen, blijkt dat daar veel te weinig stoelen zijn en dat die bijna allemaal ingenomen waren (en ge moet niet denken dat er ook maar iemand spontaan opstaat bij het zien van een moeder met baby + pousette + handbaggage, die overduidelijk aan t sukkelen is. Dan toch een stoel gevonden.
Dan was het zover: boarding-time... Gelukkig mogen businessclass en gezinnen met jonge kinderen wel voor (maar dan slagen der nog mensen in om u voorbij te steken, zelfs al hebt ge ondertussen uw tickets en uw pas in uw mond moeten steken, bij gebrek een vrije handen, en zijt ge aan t vechten om uw kind niet te laten vallen en tegelijkertijd een vulkaan van kleren en sjaals te beletten uit te barsten). Eens de ticketcontrole gepasseerd, slaagt diene sjaal er natuurlijk in zich vast te draaien in t achterwiel van die pousette. Terwijl ik de buggy terug rijklaar maakte, werd ik gedepasseerd door een hele hoop mensen die blijkbaar denken dat die ene seconde die ze rapper op het vliegtuig zijn ervoor gaat zorgen dat ze de hoofdprijs winnen (vraag mij nog altijd af wat die prijs dan wel is, aangezien dat vliegtuig der niet rapper van gaat vliegen en er vaste plaatsen zijn – t is nog altijd niet Ryanair!) En toen ik dan eindelijk bij dat vliegtuig kwam, gegeneerd, gefrustreerd en teleurgesteld in de mensheid, moest ik dan nog bijna moord en brand schreeuwen om iemand de klein te laten vasthouden, zodat ik de pousette kon opplooien.
Iets meer dab zes uur later was ik dan eindelijk in Abidjan, waar ons familietje na een maand herenigd zou worden. De vlucht was zeer vlotjes verlopen, ze was niet volzet en dusdanig kon in op een plaatsje gaan zitten waar Aini in een bassinetje kon – zeer handig aangezien ze zo flink alleen zat te spelen en ik mijn eten op mijn gemak kon opeten. Ik had zelfs twee plaatsen voor mij alleen en kon dus lekker expansief zijn. Aini kreeg zelfs speelgoed en een kweeniehoecute slabbeke van de stewards.
Eens in Abidjan stond er ne kerel op mij te wachten die ons vlotjes door de paspoortcontrole geloodsd heeft (waar ik wel op mijne kop kreeg omdat ik voor Aini geen kaartje had ingevuld, maar na even dom blond europeaantje te spelen, gaf die madam van de douane dat al heel snel op... wie zegt dat blond zijn geen voordelen heeft is zot!). Na nog even wachten op de vier stuks baggage en de pousette (had ik even schrik dat ze die in Brussel vergeten waren zeg! Normaal krijgt ge dat meteen als ge uitstapt, maar hier zeiden ze me dat op te halen aan de band en dat bleef maar duren!!!), en een aanrijding met een man die blijkbaar zeer gepresseerd was om Abidjan binnen te stappen, was het moment van de reunie aangebroken. Bij het buitenkomen zag Ainitje haar papa al meteen opspringen van geluk en dat werkt blijkbaar aanstekelijk, want ook zij begon met haar handjes te zwaaien en te lachen in haar pousette.
Tot zover het vlieg-verhaal, wat dus bewijst dat alleen reizen met een kind van jonge leeftijd zeer gemakkelijkj is en ten zeerste aan te raden, dit vooral aangezien uw medepassagiers alsook het luchthavenpersoneel vol medeleven zijn en graag een handje toesteken!
Abidjan (on how there is no comparison whatsoever between Abidjan and Douala)
Eens uit de luchthaven begon het daar te onweren van jewelste. Regen viel met bakken uit de lucht en de bliksem sloeg in op luttele meters van de wagen, en dat terwijl het al een ganse maand geen druppel meer had geregend.
Aini heeft een tijdje geleden ’dada’ leren zeggen, met bijpassende handgebaar en al, en tegenwoordig begint ze dat ook te doen als ze nieuwe dingen ziet. Ge kunt u dus voorstellen dat ze de ganse weg van de luchthaven naar de Novotel tegen alles ‘dada’ zei.
Als je Douala gewoon bent is Abidjan inderdaad een verademing. De luchthaven is proper en professioneel, de wegen breed en proper. Het is er helemaal niet zo’n mierennest en er staan niet overal barakken. Er zijn zelfs heuse winkels en shoppingcenters en gebouwen die de twee etages overstijgen. Het was al vrij donker en we waren stikkapot toen we toekwamen, dus hebben we gewoon roomservice besteld en zijn meteen in ons bed gekropen, om er de volgende ochtend bij het krieken van de dag weer uit te rollen.
Almost there (after reaching Abidjan, there’s another one-hour flight and an hour’s worth of driving to get where we are)
Het is alsof je de teletijdsmachine terug naar de seventees neemt, wanneer je op het kleine vliegtuigje stapt dat je naar San Pedro zoemt. (zoemen is een zware understatement, want je kan geneens een conversatie voeren met je buur) Aini vond het alleszins zeer rustgevend en heeft de ganse weg liggen slapen in mijn arm, ikzelf heb besloten dat ik beter volgende keer een grote zonnebril, een flaphoed en een wit katoenen seventees kleed aandoe, om in stijl met het vliegtuig te blijven. Wij zijn helemaal vooraan gaan zitten (anders heb je blijkbaar last van de naftgeur). Het voordeel daar is dat ge altijd de piloot kunt kittelen, moest ge u vervelen.
San Pedro airport is de karrikatuur van wat ge verwacht van een afrikaans klein luchthaventje, het miste enkel een slapende dronkaard, de pastoor in zwarte soutane om u te verwelkomen en een paar tienjarige meisjes die spontaan een danske beginnen doen elke keer er een vliegtuigje land. Weer even wachten op baggage (we hadden trouwens 40 kg overgewicht moeten betalen, aangezien David ook zijn frigobox had gevuld in Abidjan, en dan hebben we nog op een sluwe manier kunnen vermijden dat ze de pousette wogen).
Arrival and departure (a story of travelling alone with a small child)
Na het afscheid van de Nunna in Zaventem, was ons Ainike precies een beetje beteuderd. Wat goed uitkwam, want daardoor wou ze dus wel in haar pousette (die ik wegens teveel kilo’s dan toch maar niet heb ingecheckt), of toch tot aan de terminal, vanaf daar heb ik haar moeten dragen. Zo, baby dragend en pousette met heup en een hand voortduwend kwam ik dus aan terminal T, waar ge uw ticket nog s moet tonen. Wist ik veel... Ikke dus bij het aanzien van diene gast in zijn glazen kotteke, in mijn penibele, eenhandige toestand mijn paspoort aan het zoeken, terwijl diene vent mij zo beziet van: maak is voort, zielepoot! Wanneer ik dan eindelijk mijn hachelijk paspoort-maneuvre had uitgevoert zegt die kerel doodleuk dat m alleen mijn ticket moet zien... rebelotte!
Uiteindelijk toch aan de gate gekomen, blijkt dat daar veel te weinig stoelen zijn en dat die bijna allemaal ingenomen waren (en ge moet niet denken dat er ook maar iemand spontaan opstaat bij het zien van een moeder met baby + pousette + handbaggage, die overduidelijk aan t sukkelen is. Dan toch een stoel gevonden.
Dan was het zover: boarding-time... Gelukkig mogen businessclass en gezinnen met jonge kinderen wel voor (maar dan slagen der nog mensen in om u voorbij te steken, zelfs al hebt ge ondertussen uw tickets en uw pas in uw mond moeten steken, bij gebrek een vrije handen, en zijt ge aan t vechten om uw kind niet te laten vallen en tegelijkertijd een vulkaan van kleren en sjaals te beletten uit te barsten). Eens de ticketcontrole gepasseerd, slaagt diene sjaal er natuurlijk in zich vast te draaien in t achterwiel van die pousette. Terwijl ik de buggy terug rijklaar maakte, werd ik gedepasseerd door een hele hoop mensen die blijkbaar denken dat die ene seconde die ze rapper op het vliegtuig zijn ervoor gaat zorgen dat ze de hoofdprijs winnen (vraag mij nog altijd af wat die prijs dan wel is, aangezien dat vliegtuig der niet rapper van gaat vliegen en er vaste plaatsen zijn – t is nog altijd niet Ryanair!) En toen ik dan eindelijk bij dat vliegtuig kwam, gegeneerd, gefrustreerd en teleurgesteld in de mensheid, moest ik dan nog bijna moord en brand schreeuwen om iemand de klein te laten vasthouden, zodat ik de pousette kon opplooien.
Iets meer dab zes uur later was ik dan eindelijk in Abidjan, waar ons familietje na een maand herenigd zou worden. De vlucht was zeer vlotjes verlopen, ze was niet volzet en dusdanig kon in op een plaatsje gaan zitten waar Aini in een bassinetje kon – zeer handig aangezien ze zo flink alleen zat te spelen en ik mijn eten op mijn gemak kon opeten. Ik had zelfs twee plaatsen voor mij alleen en kon dus lekker expansief zijn. Aini kreeg zelfs speelgoed en een kweeniehoecute slabbeke van de stewards.
Eens in Abidjan stond er ne kerel op mij te wachten die ons vlotjes door de paspoortcontrole geloodsd heeft (waar ik wel op mijne kop kreeg omdat ik voor Aini geen kaartje had ingevuld, maar na even dom blond europeaantje te spelen, gaf die madam van de douane dat al heel snel op... wie zegt dat blond zijn geen voordelen heeft is zot!). Na nog even wachten op de vier stuks baggage en de pousette (had ik even schrik dat ze die in Brussel vergeten waren zeg! Normaal krijgt ge dat meteen als ge uitstapt, maar hier zeiden ze me dat op te halen aan de band en dat bleef maar duren!!!), en een aanrijding met een man die blijkbaar zeer gepresseerd was om Abidjan binnen te stappen, was het moment van de reunie aangebroken. Bij het buitenkomen zag Ainitje haar papa al meteen opspringen van geluk en dat werkt blijkbaar aanstekelijk, want ook zij begon met haar handjes te zwaaien en te lachen in haar pousette.
Tot zover het vlieg-verhaal, wat dus bewijst dat alleen reizen met een kind van jonge leeftijd zeer gemakkelijkj is en ten zeerste aan te raden, dit vooral aangezien uw medepassagiers alsook het luchthavenpersoneel vol medeleven zijn en graag een handje toesteken!
Abidjan (on how there is no comparison whatsoever between Abidjan and Douala)
Eens uit de luchthaven begon het daar te onweren van jewelste. Regen viel met bakken uit de lucht en de bliksem sloeg in op luttele meters van de wagen, en dat terwijl het al een ganse maand geen druppel meer had geregend.
Aini heeft een tijdje geleden ’dada’ leren zeggen, met bijpassende handgebaar en al, en tegenwoordig begint ze dat ook te doen als ze nieuwe dingen ziet. Ge kunt u dus voorstellen dat ze de ganse weg van de luchthaven naar de Novotel tegen alles ‘dada’ zei.
Als je Douala gewoon bent is Abidjan inderdaad een verademing. De luchthaven is proper en professioneel, de wegen breed en proper. Het is er helemaal niet zo’n mierennest en er staan niet overal barakken. Er zijn zelfs heuse winkels en shoppingcenters en gebouwen die de twee etages overstijgen. Het was al vrij donker en we waren stikkapot toen we toekwamen, dus hebben we gewoon roomservice besteld en zijn meteen in ons bed gekropen, om er de volgende ochtend bij het krieken van de dag weer uit te rollen.
Almost there (after reaching Abidjan, there’s another one-hour flight and an hour’s worth of driving to get where we are)
Het is alsof je de teletijdsmachine terug naar de seventees neemt, wanneer je op het kleine vliegtuigje stapt dat je naar San Pedro zoemt. (zoemen is een zware understatement, want je kan geneens een conversatie voeren met je buur) Aini vond het alleszins zeer rustgevend en heeft de ganse weg liggen slapen in mijn arm, ikzelf heb besloten dat ik beter volgende keer een grote zonnebril, een flaphoed en een wit katoenen seventees kleed aandoe, om in stijl met het vliegtuig te blijven. Wij zijn helemaal vooraan gaan zitten (anders heb je blijkbaar last van de naftgeur). Het voordeel daar is dat ge altijd de piloot kunt kittelen, moest ge u vervelen.
San Pedro airport is de karrikatuur van wat ge verwacht van een afrikaans klein luchthaventje, het miste enkel een slapende dronkaard, de pastoor in zwarte soutane om u te verwelkomen en een paar tienjarige meisjes die spontaan een danske beginnen doen elke keer er een vliegtuigje land. Weer even wachten op baggage (we hadden trouwens 40 kg overgewicht moeten betalen, aangezien David ook zijn frigobox had gevuld in Abidjan, en dan hebben we nog op een sluwe manier kunnen vermijden dat ze de pousette wogen).
16 February 2009
Arrived well
Hello everybody,
just to tell that Laura and Aini arrived well in Ivory Coast. They seem to like it a lot. Laura likes the house and the surroundings. And Aini seems to enjoy the swimming pool.
I am trying to get internet at the house. In this way Laura will be able to communicate easily. But give me some time. It's not like europe where you just go to the shop and by a modem. Hope it will take me only 2 weeks
david
just to tell that Laura and Aini arrived well in Ivory Coast. They seem to like it a lot. Laura likes the house and the surroundings. And Aini seems to enjoy the swimming pool.
I am trying to get internet at the house. In this way Laura will be able to communicate easily. But give me some time. It's not like europe where you just go to the shop and by a modem. Hope it will take me only 2 weeks
david
12 February 2009
Welcome to Ivory Coast
Hello everybody,
I would like to say that tomorrow friday Laura and Aini arrive in Ivory Coast. I hope they will like the country. Now I am almost sure because after Cameroon here it certainly looks like paradise.
One last thing: I would like to thank my wife because tommorow will not be easy for her. 60 kg luggage a baby and a stroller and going to an unknown country. Not a lot of people would do this. So honey I am aware of what you are doing for our family and I thank you. Lots of kisses. Love you.
David
I would like to say that tomorrow friday Laura and Aini arrive in Ivory Coast. I hope they will like the country. Now I am almost sure because after Cameroon here it certainly looks like paradise.
One last thing: I would like to thank my wife because tommorow will not be easy for her. 60 kg luggage a baby and a stroller and going to an unknown country. Not a lot of people would do this. So honey I am aware of what you are doing for our family and I thank you. Lots of kisses. Love you.
David
Aini en papkes
Even reageren op wat tante Els zei over het voordeelige aan Aini die geen papkes meer eet...
t Is des te frustrerender aangezien ik nu ontdekt heb dat ze papkes uit een potje wel eet... Dat zorgt ook niet specifiek voor minder werk, aangezien ik dan bv een ganse sinaasappel in partjes moet snijden en de vellekes verwijderen zodat ze zich niet verslikt (met een banaan is t wel gemakkelijk natuurlijk), resultaat is dan dat ikzelf gans vol sinaasappelsap hang, inclusief het tablet van haar hoge stoel, en dat ik mezelf, de klein en de stoel volledig moet afwassen...
Ik begin mij af te vragen of het misschien gewoon de betterfood is die ze niet mag.
t Is des te frustrerender aangezien ik nu ontdekt heb dat ze papkes uit een potje wel eet... Dat zorgt ook niet specifiek voor minder werk, aangezien ik dan bv een ganse sinaasappel in partjes moet snijden en de vellekes verwijderen zodat ze zich niet verslikt (met een banaan is t wel gemakkelijk natuurlijk), resultaat is dan dat ikzelf gans vol sinaasappelsap hang, inclusief het tablet van haar hoge stoel, en dat ik mezelf, de klein en de stoel volledig moet afwassen...
Ik begin mij af te vragen of het misschien gewoon de betterfood is die ze niet mag.
09 February 2009
Date of departure
In the previous post I forgot to mention that I'll be leaving on the 13th of februari, which means this friday.
Als ik David zo aan de telefoon hoor, dan begin ik te denken dat ik daar nog ne agenda ga nodig hebben. Komend weekend zijn we al uitgenodigd bij zijnen baas (waar hij eergister blijkbaar tot twee uur s ochtends mee in de drank gezeten heeft, met als resultaat dat ze op 2 unlimited stonden te dansen onder hun twee! - da's nogal iets anders dan Jean-Luc!), en t weekend erop gaan we eten in San Pedro bij een koppel dat daar op retraite is... k Was nu net gewoon om associaal te zijn, k ga mij nog moeten rehabiliteren.
Mijn dochter heeft besloten dat ze geen fruitpapkes meer eet, maar alleen nog fruit in zijn oorspronkelijke vorm wil.
Als ik David zo aan de telefoon hoor, dan begin ik te denken dat ik daar nog ne agenda ga nodig hebben. Komend weekend zijn we al uitgenodigd bij zijnen baas (waar hij eergister blijkbaar tot twee uur s ochtends mee in de drank gezeten heeft, met als resultaat dat ze op 2 unlimited stonden te dansen onder hun twee! - da's nogal iets anders dan Jean-Luc!), en t weekend erop gaan we eten in San Pedro bij een koppel dat daar op retraite is... k Was nu net gewoon om associaal te zijn, k ga mij nog moeten rehabiliteren.
Mijn dochter heeft besloten dat ze geen fruitpapkes meer eet, maar alleen nog fruit in zijn oorspronkelijke vorm wil.
07 February 2009
ready for departure
Nog een kleine week en dan is het zover... De 'moment supreme'. Ik ben ondertussen al met heel mijn hebben en houden bij de schoonouders gearriveerd (Mijn moeder noemt dat elke keer de 'exodus', alleen de beladen ezels en kamelen ontbreken... We hebben dat deel vervangen door een zwaar volgestouwde Audi)
Met zeer bipolaire gevoelens kijk ik uit naar het vertrek. Enerzijds ontzie ik de vlucht, want helemaal alleen met een baby lijkt mij dat toch niet zo praktisch. En dan is er nog dat personeel opleiden waar ik echt niet naar uitkijk... en het verplichte sociale gebeuren (want eerlijk gezegd kan je op voorhand niet weten wat voor vlees je in de kuip hebt). Anderzijds zie ik natuurlijk vol ongeduld uit naar het terugzien van mijn teerbeminde. En ben ik heel benieuwd om ivoorkust en de plantage te leren kennen - een nieuw land is toch altijd spannend. En na twee maand grijs, regen, sneeuw, onsympathiek weer in het algemeen kijk ik toch uit naar eindelijk weer wat batterij-opladend klimaat.
Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar is dat ik meer foto's zal opladen, in het algemeen meer zal proberen te posten en dit keer wel foto's van ons nieuwe huis ga toevoegen. (Dat zou allemaal niet te moeilijk moeten zijn, aangezien ik waarschijnlijk heel wat te vertellen zal hebben en we - insjallah - internet aan huis zouden hebben... en als dat een fata morgana blijkt, is er nog altijd een internetlokaal en mogen we tijdens het weekend Davids bureau gebrruiken. Wat een luxe he, sebiet vergis ik mij nog en denk ik daar dat ik in een geciviliseerd land terechtgekomen ben!)
FYI some of you might have noticed that my blog's title has changed from 'life under the palmtrees' to 'the tropical life'. I just wanted to take a minute to explain that change. My husband pointed out to me, just before leaving, that where we would be living, we would hardly see any palm trees (at least around the houses), so the title of my blog wouldn't be correct any more.
Met zeer bipolaire gevoelens kijk ik uit naar het vertrek. Enerzijds ontzie ik de vlucht, want helemaal alleen met een baby lijkt mij dat toch niet zo praktisch. En dan is er nog dat personeel opleiden waar ik echt niet naar uitkijk... en het verplichte sociale gebeuren (want eerlijk gezegd kan je op voorhand niet weten wat voor vlees je in de kuip hebt). Anderzijds zie ik natuurlijk vol ongeduld uit naar het terugzien van mijn teerbeminde. En ben ik heel benieuwd om ivoorkust en de plantage te leren kennen - een nieuw land is toch altijd spannend. En na twee maand grijs, regen, sneeuw, onsympathiek weer in het algemeen kijk ik toch uit naar eindelijk weer wat batterij-opladend klimaat.
Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar is dat ik meer foto's zal opladen, in het algemeen meer zal proberen te posten en dit keer wel foto's van ons nieuwe huis ga toevoegen. (Dat zou allemaal niet te moeilijk moeten zijn, aangezien ik waarschijnlijk heel wat te vertellen zal hebben en we - insjallah - internet aan huis zouden hebben... en als dat een fata morgana blijkt, is er nog altijd een internetlokaal en mogen we tijdens het weekend Davids bureau gebrruiken. Wat een luxe he, sebiet vergis ik mij nog en denk ik daar dat ik in een geciviliseerd land terechtgekomen ben!)
FYI some of you might have noticed that my blog's title has changed from 'life under the palmtrees' to 'the tropical life'. I just wanted to take a minute to explain that change. My husband pointed out to me, just before leaving, that where we would be living, we would hardly see any palm trees (at least around the houses), so the title of my blog wouldn't be correct any more.
Subscribe to:
Posts (Atom)
