Onze vakantie komt eindelijk dichterbij. Nog een goede maand. T Werd tijd, ik begin al de kerstkriebel te hebben. Vreemd eigenlijk, want hier heb je niet zo de slecht weer-aankondiging van de kerstsfeer, integendeel, het begint hier net een beetje goed weer te worden. Maar zo eens november heb ik altijd zin in kerstdingen. Ongeloofelijk maar waar, soms denk ik zelfs dat ik dat koude vieze weer een beetje mis in deze periode. Dat hoort er gewoon bij he. Ik denk dat dat misschien ingeprogrammeerd zit of zo, al die jaren van gewenning daaraan. Het is natuurlijk ook net dat vieze weer dat mensen ertoe aanzet om binnen te blijven, de haard aan te steken en te knuffelen... en te smikkelen. En hoe je ook probeert, als t buiten 35 graden is en de zon schijnt, dan ziet diene kerstboom der echt niet hetzelfde uit. En gluhwein drinken zit er hier helemaal niet in, t zou hier eerder sangria zijn.
Het grappige is dat toen we in Belgie woonden, we een beetje verwijtend naar de winkelvitrines keken, die begin november al met kerstdecoratie kwamen aanzetten. Hier mis ik dat. Ik zou echt wat doen om in een dikke winderjas met een muts en een sjaal door een verlichte winkelstraat met kerstmuziek op de achtergrond te lopen.
Dat zeg ik nu. Binnen een maand gaan we dat effectief doen en dat ga ik klagen over t volk, de kou, de prijzen... Ne mens kan ook nooit gelukkig zijn he.
14 November 2008
12 November 2008
Connect the dots
Ik herinner mij nog, toen we de eerste lesjes Frans kregen in de lagere school, dan gaven ze ons zo een blad met aan de ene kant tekeningetjes en aan de andere kant Franse woordjes, en dan moest je het juiste woord met de tekeningetjes verbinden. Dat is volgens mij ook hoe de Kameroenezen Frans hebben geleerd, alleen is er iets serieus mis gegaan bij het verbinden. Enkele voorbeelden:
Pompoen noemen ze hier melon, spaghettis zijn nouilles, pompoenzaden noemen ze pistaches. Aardappelen zijn voor hun pommes, terwijl appelen dan pommes fruits of pommes de France heten. Giftige spinnen noemen ze scorpion.
Daarnaast hebben ze een vocabulaire waarin geen woorden bestaan voor moderne technologie. Zo noemen ze dus alles wat electrisch is la machine, daarmee kunnen ze dus zowel de keukenrobot als de computer mee bedoelen. Een memory stick is voor hun een demi carte, terwijl sommigen zelfs zo ver gaan in plaats van foto over dessin spreken. Mixen is ook iets wat niet in hunne vocabulaire voorkomt, hier is dat ecraser.
Als ze dan technische problemen hebben met hun ‘machine’, dan zeggen ze: la machine derange of la machine danse le Macoussa (dit laatste als hun machien dus trilt).
Ook kopen is een woord dat ze niet kennen, ze hebben het hier dus over payer. De eerste keer dat ik die hoorde, kwam ik net uit de winkel en vroeg de chauffeur mij si madame doit encore payer quelque chose. Ik voelde mij een beetje geaffronteerd, alsof ik de winkel zou verlaten met mijn boodschappen zonder te betalen. Ik antwoordde dus van niet. Gaan we dan naar huis, vroeg hij. Nu was het zijn beurt om verbaasd te kijken toen ik zei dat ik nog naar de marche moest en de boulangerie.
Pompoen noemen ze hier melon, spaghettis zijn nouilles, pompoenzaden noemen ze pistaches. Aardappelen zijn voor hun pommes, terwijl appelen dan pommes fruits of pommes de France heten. Giftige spinnen noemen ze scorpion.
Daarnaast hebben ze een vocabulaire waarin geen woorden bestaan voor moderne technologie. Zo noemen ze dus alles wat electrisch is la machine, daarmee kunnen ze dus zowel de keukenrobot als de computer mee bedoelen. Een memory stick is voor hun een demi carte, terwijl sommigen zelfs zo ver gaan in plaats van foto over dessin spreken. Mixen is ook iets wat niet in hunne vocabulaire voorkomt, hier is dat ecraser.
Als ze dan technische problemen hebben met hun ‘machine’, dan zeggen ze: la machine derange of la machine danse le Macoussa (dit laatste als hun machien dus trilt).
Ook kopen is een woord dat ze niet kennen, ze hebben het hier dus over payer. De eerste keer dat ik die hoorde, kwam ik net uit de winkel en vroeg de chauffeur mij si madame doit encore payer quelque chose. Ik voelde mij een beetje geaffronteerd, alsof ik de winkel zou verlaten met mijn boodschappen zonder te betalen. Ik antwoordde dus van niet. Gaan we dan naar huis, vroeg hij. Nu was het zijn beurt om verbaasd te kijken toen ik zei dat ik nog naar de marche moest en de boulangerie.
10 November 2008
baby's
Waarom zegt niemand hoe geweldig dat dat is zo’n babieke? Of zijn gewoon niet alle babies zo geweldig als ons Aini? T Zal dat zijn, want anders zou iedereen twaalf kinderen maken (doet u dan toch denken dat die afrikaanse kinderen heel wat toffer zijn dan de blanke, he! – David zijn reactie hierop is dat Afrikaanse kinderen niet schattiger zijn dan blanke, dat dat gewoon is om hun pensioen te verzekeren). Tegenwoordig wilt ons prutske alles doen wat haar ouders doen, en liefst eigenlijk alles eten wat haar ouders eten. Soms laten we ze dan een beetje met een stukje fruit spelen om de smaak en de textuur te leren kennen, en dan zit ze dat af te lekken alsof er niks meer anders op de wereld bestaat. En o wee as ge dat stuk fruit dan afpakt, dan laat ze duidelijk merken dat ze niet akkoord is (dat doet ze door te knorren als een hangbuikvarkske en met haar voetjes over elkaar te wrijven, kweeniehoeschattig!).
Ze kan tegenwoordig ook al de gordijnen toedoen en t licht aan en uit; en als ik s morgens mijn mond afdroog aan de handdoek, dan doet zij dat ook... al zit ze er dan eigenlijk meer wat aan te lekken, ze heeft dat nog niet zo goed verstaan denk ik. Als ik mijn tanden poets en ze staat erbij met David, dan steekt ze de ahterkant van de tandenborstel in hare mond (ook dat heeft ze nog niet zo goed verstaan).
Ons Ainike is ook al een tijdje gemystifieerd door alles wat haar mama leest. Zelfs als ze zit te eten, houd ze op om ernaar te grijpen, wat wil zeggen dat ik nu helemaal niet meer kan lezen, aangezien ze anders de pagina’s uitscheurt. Ik heb al s geprobeerd ze te misleiden door een magazine naast me in de zetel te leggen, maar zelfs dat had ze door, en dan draait ze zich helemaal om te kunnen zien waar ik mee bezig ben.
Ze begint nu ook al haar handjes uit te steken als ze bij mij wilt zijn. En als dat niet lukt dan krioelt ze tot ze dichter bij mij is. Ze slaapt nu in haar bedje en als ze daarin wakker word, dan pakt ze de spijlen vast en wrikkelt zich dichter naar ons toe.
We hebben trouwens een nieuwe fruitsoort ontdekt (alle, ik denk dat die wel al efkes bestaat, en we hebben ze ook niet zozeer ontdekt, er is ons dat gewoon iemand komen verkopen; maar voor ons was het dus nieuw). Het heet cassimanga en het is ongeveer de grootte van een sinaasappel, maar dan kiwi-vormig. De schel ziet bruin-geel en het vruchtvlees feloranje, ook een beetje t kleur van een sinaasappel. Het is enorm sappig en lekker (bon, op wat ze hier pruneau noemen na, is alle fruit hier delicieus, toch iets positief aan dat land hier!). Aini is alvast fan.
We hebben er ons wel even vragen bij gesteld toen we aan Ides vrogen hoe ge dat eet. Het antwoord was dat ge dat schelt en dan met de hand eet zoals een appel, ‘mais il faut faire très attention, parce que il y a des racines dedans qui piquent’. En inderdaad, daar zitten kleine stekeltjes in, eens je aan de kern geraakt.
Ze kan tegenwoordig ook al de gordijnen toedoen en t licht aan en uit; en als ik s morgens mijn mond afdroog aan de handdoek, dan doet zij dat ook... al zit ze er dan eigenlijk meer wat aan te lekken, ze heeft dat nog niet zo goed verstaan denk ik. Als ik mijn tanden poets en ze staat erbij met David, dan steekt ze de ahterkant van de tandenborstel in hare mond (ook dat heeft ze nog niet zo goed verstaan).
Ons Ainike is ook al een tijdje gemystifieerd door alles wat haar mama leest. Zelfs als ze zit te eten, houd ze op om ernaar te grijpen, wat wil zeggen dat ik nu helemaal niet meer kan lezen, aangezien ze anders de pagina’s uitscheurt. Ik heb al s geprobeerd ze te misleiden door een magazine naast me in de zetel te leggen, maar zelfs dat had ze door, en dan draait ze zich helemaal om te kunnen zien waar ik mee bezig ben.
Ze begint nu ook al haar handjes uit te steken als ze bij mij wilt zijn. En als dat niet lukt dan krioelt ze tot ze dichter bij mij is. Ze slaapt nu in haar bedje en als ze daarin wakker word, dan pakt ze de spijlen vast en wrikkelt zich dichter naar ons toe.
We hebben trouwens een nieuwe fruitsoort ontdekt (alle, ik denk dat die wel al efkes bestaat, en we hebben ze ook niet zozeer ontdekt, er is ons dat gewoon iemand komen verkopen; maar voor ons was het dus nieuw). Het heet cassimanga en het is ongeveer de grootte van een sinaasappel, maar dan kiwi-vormig. De schel ziet bruin-geel en het vruchtvlees feloranje, ook een beetje t kleur van een sinaasappel. Het is enorm sappig en lekker (bon, op wat ze hier pruneau noemen na, is alle fruit hier delicieus, toch iets positief aan dat land hier!). Aini is alvast fan.
We hebben er ons wel even vragen bij gesteld toen we aan Ides vrogen hoe ge dat eet. Het antwoord was dat ge dat schelt en dan met de hand eet zoals een appel, ‘mais il faut faire très attention, parce que il y a des racines dedans qui piquent’. En inderdaad, daar zitten kleine stekeltjes in, eens je aan de kern geraakt.
05 November 2008
plomberie en beestjes
Om de een of andere reden (na advies van een ingenieur blijkt het te gaan om een hogere druk op de leidingen) springen onze leidingen altijd s nachts. Ondertussen hebben we geen enkele lavabo die nog optimaal functioneert. En we hebben er vier dus da s echt wel kunnen. In onze badkamer hebben we enkel nog koud water en mogen we de hendel van de kraan niet naar links draaien of de badkamer overstroomd. In de gastbadkamer lekt de sifon, hoewel David daar al zestig kilo silicone opgespoten heeft (hij heeft nog wat te leren op vlak van loodgieterij zenne!!!). en gisterennacht is ook de watertoevoer van de wc gesprongen, met als resultaat weer eens een nachtelijke dweil- en opkuissessie. In de keuken is er geen warm water meer en moet ge oppassen dat ge de kraan niet in uw handen hebt as ge t water doet lopen.
K Zit er hier nu wel mee te lachen, maar als ik daar serieus over begin na te denken, word ik depressief.
In Aini’s kamer (waar ze gelukkig nog niet slaapt, want haar bedje staat momenteel nog in onze kamer) heeft er een salamander besloten haar airco-unit te gebruiken als zijn persoonlijk toilet, met als resultaat dat het daar stinkt naar openbare mannenwc als de airco draait. Daarvoor is al iemand gekomen (er is daar een drietal kilo stront uit gevallen en hij moet nog s terugkomen voor hem volledig te demonteren aangezien er nog vuiligheid in zit). When the shit hits the fan...
Na nen tijd is ne mens dat ook beu om samen te leven met al dat ongedierte (nee, ik heb het niet over David). Op Ferme Suisse waren het enkel kakkerlakken en gekko’s (en ook ne keer een rat of muis, maar daar hebben we korte metten mee gemaakt) en de onvermijdelijke mieren, natuurlijk. Ik heb daar in gans dat jaar ook maar een drietal spinnen gezien, terwijl ik der hier elke dag doodklop (sinds de historie met de Scorpion-spin, die dodelijker is dan de slangen in Kameroen, laat ik dat niet nmeer rondlopen, bijten of niet, ik zie ze liever squished). Hier komen daar nog ne keer duizendpoten en sprinkanen bij. En naast gekko’s ook margouilla’s en salamanders. En vliegen... t is daar nu het seizoen voor.
De kakkerlakken zijn hier wel vervangen door een vliegende varieteit die wel schrik heeft van mensen. (Op ferme Suisse waren het felkleurige, science-fictionachtige dingen, die op je afliepen as je ze wou platkloppen... Ge moet daar trouwens redelijk hard en vaak op kloppen om dat dood te krijgen) Maar hier heb ik gelukkig mijn persoonlijke exterminator, dus elke keer da’k iets zie wat mij niet aanstaat roep ik Ides (blijkbaar is zij zeer vredelievend, want duizendpoten en sprinkhanen pakt die gewoon op en zet ze buiten.
K Zit er hier nu wel mee te lachen, maar als ik daar serieus over begin na te denken, word ik depressief.
In Aini’s kamer (waar ze gelukkig nog niet slaapt, want haar bedje staat momenteel nog in onze kamer) heeft er een salamander besloten haar airco-unit te gebruiken als zijn persoonlijk toilet, met als resultaat dat het daar stinkt naar openbare mannenwc als de airco draait. Daarvoor is al iemand gekomen (er is daar een drietal kilo stront uit gevallen en hij moet nog s terugkomen voor hem volledig te demonteren aangezien er nog vuiligheid in zit). When the shit hits the fan...
Na nen tijd is ne mens dat ook beu om samen te leven met al dat ongedierte (nee, ik heb het niet over David). Op Ferme Suisse waren het enkel kakkerlakken en gekko’s (en ook ne keer een rat of muis, maar daar hebben we korte metten mee gemaakt) en de onvermijdelijke mieren, natuurlijk. Ik heb daar in gans dat jaar ook maar een drietal spinnen gezien, terwijl ik der hier elke dag doodklop (sinds de historie met de Scorpion-spin, die dodelijker is dan de slangen in Kameroen, laat ik dat niet nmeer rondlopen, bijten of niet, ik zie ze liever squished). Hier komen daar nog ne keer duizendpoten en sprinkanen bij. En naast gekko’s ook margouilla’s en salamanders. En vliegen... t is daar nu het seizoen voor.
De kakkerlakken zijn hier wel vervangen door een vliegende varieteit die wel schrik heeft van mensen. (Op ferme Suisse waren het felkleurige, science-fictionachtige dingen, die op je afliepen as je ze wou platkloppen... Ge moet daar trouwens redelijk hard en vaak op kloppen om dat dood te krijgen) Maar hier heb ik gelukkig mijn persoonlijke exterminator, dus elke keer da’k iets zie wat mij niet aanstaat roep ik Ides (blijkbaar is zij zeer vredelievend, want duizendpoten en sprinkhanen pakt die gewoon op en zet ze buiten.
kameroenese wijsheid
De tijd is gekomen om eens wat Kameroenese ‘wijsheid’ over babies met jullie te delen. Ik zal alvast maar waarschuwen: Don’t try this at home!!!
Eerstenvooral dient men babies op de buik te doen slapen en niet op de rug, en dit wel om twee redenen. Ten eerste gaan babies die op de rug te slapen gelegd worden nooit meer in een andere houding kunnen slapen en vervolgens dus telkens wakker worden, eens ze zich in hun slaap kunnen omdraaien.
Ten tweede zien babies die op hun rug slapen in hun slaap vanalles boven hun, waardoor ze nachtmerries krijgen en vervolgens dus weer niet kunnen slapen.
Als babietjes in hun ogen wrijven dan is het omdat die jeuken alsof er piment in zit...
Deze laatste dien ik misschien te verduidelijken met een anekdote.
Aini was s heel erg moe, maar wou niet slapen en lag dus te huilen in haar parkske. Ides (ons madammeke) komt dus naar mij en vraagt of ze ze niet mag pakken. Ik zeg: ‘Elle doit dormir, elle est fatiguée, elle baille et elle se frotte les yeux’. (even ter verduidelijking, ik zit hier op ne Zweedse laptop te typen, en daar staan geen accenten en zo op, ik ben dus niet te lui of vergeetachtig! )
‘Non madame!’ antwoord Ides ‘Elle a les yeux qui piquent.’
‘Les yeux qui piquent ?’ Herhaal ik verwonderd.
‘Oui madame, vous n’avez jamais eu que vous êtes fatiguée et puis il y a les yeux qui piquent comme si il y avait du piment?’
Op dit ogenblik hen ik de conversatie beeindigd om dan maar zelf mijn dochter te pakken en een half uur op het terras te gaan zitten wenen (een combinatie van tekort aan slaap en screaming baby doet dat al eens met een mens), maar ik vond het toch eigenaardig. Toen ik ’s avonds het verhaal aan David deed, was hij van mening dat die Kameroenezen misschien soms per ongeluk piment in hun ogen krijgen en dan denken dat dat zo jeukt van de moeheid.
Toen we net aankwamen in Kameroen met Aini vroeg Ides mij of ons dochtertje niet te koud aangekleed was. Ze had een lange broek aan en een bodyke. Het was hier ongeveer 35 graden! Ik viel uit de lucht en antwoordde ‘nee, t is hier toch warm’.
‘Mais madame’ zei ze, ‘ici, on emballe bien les bébés.’ En inderdaad, toen ik erop begon te letten zag ik dat ze babietjes hier mutsen aandoen en kleine skipakskes... Het is hier 35 graden!!!!
Wat ook grappig was is dat Ides mij vroeg waarom Aini bubbeltjes op haar gezichtje had. Da’s van t zweten vertelde ik haar... Dan vroeg ze mij of het dan zo warm is in Belgie.
Een paar weken terug dacht ik trouwens dat Ides mij liggen had.
Ze vraagt mij een permission om naar de begrafenis van haar schoonmoeder te gaan. Ik zeg ok, en wanneer is dat dan? ‘Ergens in november’, antwoord ze (we wren nog niet eens oktober toen ze mij dat vroeg). Nu had ik al ja gezegd en ik kon dus niet echt meer terugkrabbelen, maar ik vond het toch eigenaardig dat ze twee maand zouden wachten om dat menske in de grond te steken, dus ik stuur David op onderzoek uit.
Blijkt dus dat als er een van de grootouders sterft, wanneer de kleinkinderen (die de persoon in kwestie gekend hebben)nog te klein zijn om dat goed en wel te beseffen, dat ze het echte begrafenisfeest (ja hier moet ge t over een feest hebben, want ze doen daar meer pate rond dan bij een geboorte) uitstelen tot die kleinkinderen groot genoeg zijn om dat sterfgeval te kunnen verwerken.
Eerstenvooral dient men babies op de buik te doen slapen en niet op de rug, en dit wel om twee redenen. Ten eerste gaan babies die op de rug te slapen gelegd worden nooit meer in een andere houding kunnen slapen en vervolgens dus telkens wakker worden, eens ze zich in hun slaap kunnen omdraaien.
Ten tweede zien babies die op hun rug slapen in hun slaap vanalles boven hun, waardoor ze nachtmerries krijgen en vervolgens dus weer niet kunnen slapen.
Als babietjes in hun ogen wrijven dan is het omdat die jeuken alsof er piment in zit...
Deze laatste dien ik misschien te verduidelijken met een anekdote.
Aini was s heel erg moe, maar wou niet slapen en lag dus te huilen in haar parkske. Ides (ons madammeke) komt dus naar mij en vraagt of ze ze niet mag pakken. Ik zeg: ‘Elle doit dormir, elle est fatiguée, elle baille et elle se frotte les yeux’. (even ter verduidelijking, ik zit hier op ne Zweedse laptop te typen, en daar staan geen accenten en zo op, ik ben dus niet te lui of vergeetachtig! )
‘Non madame!’ antwoord Ides ‘Elle a les yeux qui piquent.’
‘Les yeux qui piquent ?’ Herhaal ik verwonderd.
‘Oui madame, vous n’avez jamais eu que vous êtes fatiguée et puis il y a les yeux qui piquent comme si il y avait du piment?’
Op dit ogenblik hen ik de conversatie beeindigd om dan maar zelf mijn dochter te pakken en een half uur op het terras te gaan zitten wenen (een combinatie van tekort aan slaap en screaming baby doet dat al eens met een mens), maar ik vond het toch eigenaardig. Toen ik ’s avonds het verhaal aan David deed, was hij van mening dat die Kameroenezen misschien soms per ongeluk piment in hun ogen krijgen en dan denken dat dat zo jeukt van de moeheid.
Toen we net aankwamen in Kameroen met Aini vroeg Ides mij of ons dochtertje niet te koud aangekleed was. Ze had een lange broek aan en een bodyke. Het was hier ongeveer 35 graden! Ik viel uit de lucht en antwoordde ‘nee, t is hier toch warm’.
‘Mais madame’ zei ze, ‘ici, on emballe bien les bébés.’ En inderdaad, toen ik erop begon te letten zag ik dat ze babietjes hier mutsen aandoen en kleine skipakskes... Het is hier 35 graden!!!!
Wat ook grappig was is dat Ides mij vroeg waarom Aini bubbeltjes op haar gezichtje had. Da’s van t zweten vertelde ik haar... Dan vroeg ze mij of het dan zo warm is in Belgie.
Een paar weken terug dacht ik trouwens dat Ides mij liggen had.
Ze vraagt mij een permission om naar de begrafenis van haar schoonmoeder te gaan. Ik zeg ok, en wanneer is dat dan? ‘Ergens in november’, antwoord ze (we wren nog niet eens oktober toen ze mij dat vroeg). Nu had ik al ja gezegd en ik kon dus niet echt meer terugkrabbelen, maar ik vond het toch eigenaardig dat ze twee maand zouden wachten om dat menske in de grond te steken, dus ik stuur David op onderzoek uit.
Blijkt dus dat als er een van de grootouders sterft, wanneer de kleinkinderen (die de persoon in kwestie gekend hebben)nog te klein zijn om dat goed en wel te beseffen, dat ze het echte begrafenisfeest (ja hier moet ge t over een feest hebben, want ze doen daar meer pate rond dan bij een geboorte) uitstelen tot die kleinkinderen groot genoeg zijn om dat sterfgeval te kunnen verwerken.
Subscribe to:
Posts (Atom)
