Toen we nog op Ferme Suisse woonden, moest David eens naar Eseka, wat op ongeveer drie uur rijden van hier ligt. Een groot deel van de rit naar daar bestaat uit pistes. Toen hij terugkwam, vertelde hij me dat hij gans de weg had liggen slapen. Ik verklaarde hem gek, dat ge op zo’n oncomfortabele manier kunt slapen, met uw hoofd dat de ganse tijd tegen de ruit bonkt. Gans uw ingewanden worden door elkaar geschud! Ik werd altijd zo ziek als een hond op die pistes.
Toen we de eerste keer met Aini naar Douala waren geweest, werd ik op de terugweg wakkergemaakt door David... Op de piste! T Grappigste van al was dat ook hij en Aini aan t slapen waren. En tegenwoordig dien ik te bekennen dat ik, net als mijn dochter, elke keer in slaap val als we de piste doen. In haar geval is dat nog te verstaan, aangezien ze toch negen maand op die pistes ‘gewiegd’ is geweest... In mijn geval zullen we het op de mama-vermoeidheid steken zeker (neen, we gaan het hier niet hebben over gewenning, want anders gaan we hetzelfde straatje op als Sven, die zegt dat we binnen een paar jaar de vleesbrochettes van straatverkopers gaan eten, en dat vind ik er nu toch wel overgaan!).
Twee weken geleden is ons lieverdje voor t eerst in t zwembad geweest. Bij het eerste contact met het water trok ze wel een pruillipje, maar dat was misschien omdat mama een beetje te rap erin wou gaan. Toen ze zag dat mama en papa dat blijkbaar heel leuk vonden, heeft ze besloten het toch een poging te geven. Ze was wel precies wat overweldigd - wat wil je, zo’n klein prutske in zo’n groot zwembad – en zat heel stilletjes op mama’s arm rond te kijken, maar naar ongeveer een kwartierke begon ze toch met haar handjes in t water te voelen. Daarna is ze zelfs zoals een grote meid onder de douche geweest en zelfs dat vond ze leuk. Jammer genoeg was t dit weekend te slecht weer en konden we niet naar t zwembad. (t is hier nog altijd continu aan t regenen, ik denk dat het echt niet gaat stoppen dit jaar!)
Sindsdien als we haar in bad steken wil ze altijd maar op haar buikje draaien en haar hoofd onderwater steken (ze zal willen nadoen wat mama en papa in t grote zwembad doen zeker) en dan zit ze te trappelen met haar voetjes.
29 October 2008
22 October 2008
nieuws uit kameroen
Alle, deze keer ga ik s wa schrijven over Kameroen, aangezien het toch hier is da we wonen en ik jullie westerlingen toch soms eens iets moet bijbrengen.
Er is hier een leuk bijgeloof, dat stelt dat het ongeluk brengt een mama en haar kersverse baby te zien vooraleer je voor hen een kado hebt gekocht (zowel voor de mama als de baby). Ik, oh onwetende, verstond het dus niet zo goed toen David op een dag thuiskwam (we waren nog maar net terug met Aini) en me vroeg me te verstoppen, omdat Aurelien (Kameroenese collega van mijn lieve man) me niet mocht zien.
K vind dat wel een plezant bijgeloof (vooral het kado voor de mama-gedeelte, want in Europa lijken we te vergeten dat de mama daar toch ook redelijk wat werk aan heeft om zo’n babietje op de wereld te zetten) en we zouden dat in Europa ook moeten toepassen. Een leuke bijkomstigheid daaraan is dat als er iemand bevalt die ge eigenlijk ni zo graag hebt, ge die kunt vermijden: k heb nog geen kado gekocht, sorry!
Nog iets lief: as ge hier niest, als ouder van een klein prutske, dan zeggen ze dat het de baby is die aan u denkt.
In Douala is er een nieuwe burgemeester en hij wil blijkbaar van Douala iets leefbaar maken. Hij gaat er echt wel voor, en dus over de afgelopen maanden is er al heel wat veranderd.
Zo heeft hij nette aanplantingen gedaan zowal overal langs de wegen, en zelfs kleine parkses laten aanleggen met banken en zo (die liggen dan wel op de middenberm van een drukke baan, maar kom, t is een begin zeker).
Verder was er aan de haven een verlaten gebouw waar allemaal schorremorrie en criminelen leefden. Dat heeft hij dus laten afbreken en in de plaats heeft hij een poliiekantoor gezet (daar moet ge hem toch krediet voor geven he).
Nu wil hij ook het verkeer in Douala village verbeteren door er een vierbaanvaksweg te leggen. Nu moet ik misschien eerst village eens beschrijven: stel u de neiuwstraat voor op de eerste dag van de solden. Denk dan de mooie winkels weg en vervang die door hutten en barakken die vanalle chinese bucht verkopen. Zet daar dan nog wat ambulante verkopers en spontane marktjes voor. Beeld u in dat er camions en auto’s rijden en dat die ganse soep gekruid is door ganse troepen moto’s met elk minimum drie personen erop (en soms nog wat kippen of vis of zo, k heb zelfs al s een gans levend varken gezien op zone moto, en dan bedoel ik dat letterlijk). Bij het beeld dat ge nu hebt moet ge gewoon nog wat random vuilhopen, scharrelende kiekens en mensen die op de raarste plaatsen liggen slapen voegen, en dan hebt ge een glimps van wat Douala village was tot voor kort.
Er was dus wel ruimte voor verandering.
En hoe beter die verandering bewerkstellingen dan door op een dag gewoon de buldozer erop af te sturen en alles wat op tien meter van de baan ligt weg te vegen?
Alzo geschiede... Dat is ondertussen een paar weken geleden en toen ik er gisteren passeerde was het inderdaad properder, leger en heel wat minder chaotisch (nu moet ik er wel bij zeggen dat sinds de rellen en de brand in village het al wat verbeterd was). De werken aan de nieuwe weg zijn nog niet begonnen en er staan hier en daar nog wat barakken in verschillende staat van ontbinding en overal ligt nog puin van de afbraak.
Het meest hilarische is echter dat die verkopers, waarvoor ze zoveel moeite hebben gedaan om ze weg te krijgen, hun commerce gewoon terug opgenomen hebben, bovenop het puin.
Wij stellen het allemaal wel. Gisteren dachten we even dat Aini een oorontsteking had, maar ik ben met haar naar onze sjamaan geweest (dit lijkt mij een betere term, aangezien ik mij begin af te vragen of dat mens wel echt dokter is of niet) en het bleek vals alarm. Ze is wel zeer mama afhankelijk aan het worden (nu al)- of eenhandig, zoals mijn moeder dat noemt – want tegenwoordig schreeuwt ze het kot bijeen elke keer iemand anders haar pakt. Zelfs bij Valentine, die ze toch twee a drie keer per week ziet, begint ze meteen haar lipke te trekken en te jengelen. Aleen de papa mag nog met haar knuffelen. Dat belooft voor als we op vakantie komen!
Nu ja, met de snelheid waarop ze evolueert is dat misschien al gedaan tegen dan.
Met mij gaat het ook wel (lang leve sport-gerelateerde endorfines... k vraag me af waarom ze dat nog niet illegaal hebben gemaakt, da’s ook drugs, niet?). Ik begin alleen zware consumerisme-afkickverschijnselen te hebben en da’s echt niet leefbaar. Op ferme Suisse kon ik op zijn minst mijn periode van gebrek nog overbruggen door op internet op te zoeken wat ik ging kopen eens we in Belgie zouden zijn, maar hier heb ik zelfs geen toegang tot internet en word ik stilaan gek. Ik begin er delirium tremens van te krijgen (ah nee, wacht, die insecten zijn hier echt, zeker!). Uit miserie heb ik al tien keer de cataloog van Ikea doorgenomen, omdat dat hier toevallig op deze computer staat.
Verder hebben we een paar weken terug een close encounter of the snake kind gehad. We waren in de hotellerie in Edea gaan eten. Daar is zo een hoofdgebouw aan t restaurant, dat gelinkt is aan een overdekt terras door een paadje. Aan weerskanten van dat paadje ligt een klein grasperkje. Wij zaten dus naast het hoofdgebouw, buiten, vlakbij dat paadje, toen ik ineens iets groen zag kronkelen (in mijn tegenwoordig continue staat van oer-mama-paraatheid). Een slang. Ik ben mij wijselijk wat verder van het grasperkje gaan zetten met mijn dochter en heb David personeel laten halen om dat beest te verwijderen. Nog viezer was het toen dat dier dan nog zijn kopke boven het terras hief en ons even bekeek, om dan weer onder dat paadje te verdwijnen.
Even laten hadden de ober het beest, weliswaar met veel moeite, afgemaakt en was het verdict: viper. (volgens Aurelien zijn dat nog brave beesten, want toen hij klein was pakte zijn mama die gewoon op en ging ze die ergens anders leggen als de kinderen door moesten bij een wandeling in de brousse, maar ik vond het toch vrij agressief toen het in de stok aan t bijten was... nu ja, ze waren hem natuurlijk ook aan t doodmeppen)
Ik vind het toch maar vies dat zo’n beest op zulke drukke plaats in zo’n mini grasperkje wilt gaan zitten.
En blijkbaar mogen we gelukkig zijn dat we gene ‘viper de Gabon’ zijn tegengekomen, want die beesten spuwen blijkbaar hun giftanden naar je uit vanop een afstand. Nu, als we Sven (David zijne chef in Brussel) mogen geloven, is er in al die jaren nog nooit een accident geweest met spinnen of slangen.
Alle gekheid op een stokje, ik heb besloten dat ik niet meer in de tropen wil leven, als ik het kan vermijden, tenzij aan zee (nu nog David overtuigen).
Der zijn hier toch wel teveel vieze beesten en insecten en vieze ziektes. Ik zou het mezelf ook nooit vergeven als onze kinderen malaria zouden krijgen. Daarenboven is t hier eigenlijk niet leuk leven qua klimaat. Den helft van t jaar regent het hier en als t dan s niet regent kunt ge nog ni naar buiten wegens
teveel insecten
te warm
te vochtig
te felle zon waar ge meteen van verbrand
Ge kunt hier dus niet eens ne keer in uwen hof een dutje doen of een boekske lezen op ne ligstoel of zo.
Maar bon... we zullen wel zien wat de toekomst ons brengt, zeker.
Er is hier een leuk bijgeloof, dat stelt dat het ongeluk brengt een mama en haar kersverse baby te zien vooraleer je voor hen een kado hebt gekocht (zowel voor de mama als de baby). Ik, oh onwetende, verstond het dus niet zo goed toen David op een dag thuiskwam (we waren nog maar net terug met Aini) en me vroeg me te verstoppen, omdat Aurelien (Kameroenese collega van mijn lieve man) me niet mocht zien.
K vind dat wel een plezant bijgeloof (vooral het kado voor de mama-gedeelte, want in Europa lijken we te vergeten dat de mama daar toch ook redelijk wat werk aan heeft om zo’n babietje op de wereld te zetten) en we zouden dat in Europa ook moeten toepassen. Een leuke bijkomstigheid daaraan is dat als er iemand bevalt die ge eigenlijk ni zo graag hebt, ge die kunt vermijden: k heb nog geen kado gekocht, sorry!
Nog iets lief: as ge hier niest, als ouder van een klein prutske, dan zeggen ze dat het de baby is die aan u denkt.
In Douala is er een nieuwe burgemeester en hij wil blijkbaar van Douala iets leefbaar maken. Hij gaat er echt wel voor, en dus over de afgelopen maanden is er al heel wat veranderd.
Zo heeft hij nette aanplantingen gedaan zowal overal langs de wegen, en zelfs kleine parkses laten aanleggen met banken en zo (die liggen dan wel op de middenberm van een drukke baan, maar kom, t is een begin zeker).
Verder was er aan de haven een verlaten gebouw waar allemaal schorremorrie en criminelen leefden. Dat heeft hij dus laten afbreken en in de plaats heeft hij een poliiekantoor gezet (daar moet ge hem toch krediet voor geven he).
Nu wil hij ook het verkeer in Douala village verbeteren door er een vierbaanvaksweg te leggen. Nu moet ik misschien eerst village eens beschrijven: stel u de neiuwstraat voor op de eerste dag van de solden. Denk dan de mooie winkels weg en vervang die door hutten en barakken die vanalle chinese bucht verkopen. Zet daar dan nog wat ambulante verkopers en spontane marktjes voor. Beeld u in dat er camions en auto’s rijden en dat die ganse soep gekruid is door ganse troepen moto’s met elk minimum drie personen erop (en soms nog wat kippen of vis of zo, k heb zelfs al s een gans levend varken gezien op zone moto, en dan bedoel ik dat letterlijk). Bij het beeld dat ge nu hebt moet ge gewoon nog wat random vuilhopen, scharrelende kiekens en mensen die op de raarste plaatsen liggen slapen voegen, en dan hebt ge een glimps van wat Douala village was tot voor kort.
Er was dus wel ruimte voor verandering.
En hoe beter die verandering bewerkstellingen dan door op een dag gewoon de buldozer erop af te sturen en alles wat op tien meter van de baan ligt weg te vegen?
Alzo geschiede... Dat is ondertussen een paar weken geleden en toen ik er gisteren passeerde was het inderdaad properder, leger en heel wat minder chaotisch (nu moet ik er wel bij zeggen dat sinds de rellen en de brand in village het al wat verbeterd was). De werken aan de nieuwe weg zijn nog niet begonnen en er staan hier en daar nog wat barakken in verschillende staat van ontbinding en overal ligt nog puin van de afbraak.
Het meest hilarische is echter dat die verkopers, waarvoor ze zoveel moeite hebben gedaan om ze weg te krijgen, hun commerce gewoon terug opgenomen hebben, bovenop het puin.
Wij stellen het allemaal wel. Gisteren dachten we even dat Aini een oorontsteking had, maar ik ben met haar naar onze sjamaan geweest (dit lijkt mij een betere term, aangezien ik mij begin af te vragen of dat mens wel echt dokter is of niet) en het bleek vals alarm. Ze is wel zeer mama afhankelijk aan het worden (nu al)- of eenhandig, zoals mijn moeder dat noemt – want tegenwoordig schreeuwt ze het kot bijeen elke keer iemand anders haar pakt. Zelfs bij Valentine, die ze toch twee a drie keer per week ziet, begint ze meteen haar lipke te trekken en te jengelen. Aleen de papa mag nog met haar knuffelen. Dat belooft voor als we op vakantie komen!
Nu ja, met de snelheid waarop ze evolueert is dat misschien al gedaan tegen dan.
Met mij gaat het ook wel (lang leve sport-gerelateerde endorfines... k vraag me af waarom ze dat nog niet illegaal hebben gemaakt, da’s ook drugs, niet?). Ik begin alleen zware consumerisme-afkickverschijnselen te hebben en da’s echt niet leefbaar. Op ferme Suisse kon ik op zijn minst mijn periode van gebrek nog overbruggen door op internet op te zoeken wat ik ging kopen eens we in Belgie zouden zijn, maar hier heb ik zelfs geen toegang tot internet en word ik stilaan gek. Ik begin er delirium tremens van te krijgen (ah nee, wacht, die insecten zijn hier echt, zeker!). Uit miserie heb ik al tien keer de cataloog van Ikea doorgenomen, omdat dat hier toevallig op deze computer staat.
Verder hebben we een paar weken terug een close encounter of the snake kind gehad. We waren in de hotellerie in Edea gaan eten. Daar is zo een hoofdgebouw aan t restaurant, dat gelinkt is aan een overdekt terras door een paadje. Aan weerskanten van dat paadje ligt een klein grasperkje. Wij zaten dus naast het hoofdgebouw, buiten, vlakbij dat paadje, toen ik ineens iets groen zag kronkelen (in mijn tegenwoordig continue staat van oer-mama-paraatheid). Een slang. Ik ben mij wijselijk wat verder van het grasperkje gaan zetten met mijn dochter en heb David personeel laten halen om dat beest te verwijderen. Nog viezer was het toen dat dier dan nog zijn kopke boven het terras hief en ons even bekeek, om dan weer onder dat paadje te verdwijnen.
Even laten hadden de ober het beest, weliswaar met veel moeite, afgemaakt en was het verdict: viper. (volgens Aurelien zijn dat nog brave beesten, want toen hij klein was pakte zijn mama die gewoon op en ging ze die ergens anders leggen als de kinderen door moesten bij een wandeling in de brousse, maar ik vond het toch vrij agressief toen het in de stok aan t bijten was... nu ja, ze waren hem natuurlijk ook aan t doodmeppen)
Ik vind het toch maar vies dat zo’n beest op zulke drukke plaats in zo’n mini grasperkje wilt gaan zitten.
En blijkbaar mogen we gelukkig zijn dat we gene ‘viper de Gabon’ zijn tegengekomen, want die beesten spuwen blijkbaar hun giftanden naar je uit vanop een afstand. Nu, als we Sven (David zijne chef in Brussel) mogen geloven, is er in al die jaren nog nooit een accident geweest met spinnen of slangen.
Alle gekheid op een stokje, ik heb besloten dat ik niet meer in de tropen wil leven, als ik het kan vermijden, tenzij aan zee (nu nog David overtuigen).
Der zijn hier toch wel teveel vieze beesten en insecten en vieze ziektes. Ik zou het mezelf ook nooit vergeven als onze kinderen malaria zouden krijgen. Daarenboven is t hier eigenlijk niet leuk leven qua klimaat. Den helft van t jaar regent het hier en als t dan s niet regent kunt ge nog ni naar buiten wegens
teveel insecten
te warm
te vochtig
te felle zon waar ge meteen van verbrand
Ge kunt hier dus niet eens ne keer in uwen hof een dutje doen of een boekske lezen op ne ligstoel of zo.
Maar bon... we zullen wel zien wat de toekomst ons brengt, zeker.
16 October 2008
nog eens nieuws
Er is weer heel wat tijd gepasseerd sinds de laatste post. Ik dien eerst te verduidelijken dat David wel al meermaals geprobeerd heeft om foto’s te posten, maar der schijnt een probleemke te zijn met blogger, en dat lukt dus niet meer. Althans dat is wat hij mij verteld, maar ik kan dat hier niet echt controleren he...
Maar bon, naar t schijnt zou hier binnen zes maand high speed internet aan huis zijn (ik geloof inderdaad nog in de paashaas) en na ons volgende vakantie kan ik op zijn minst af en toe al s mee met david naar zijne bureau, aangezien hij dan in Mbambou zit en daar niemand is om te zeggen dat ik daar niet moet zijn. En daar zou dan ook high speed internet zijn (daar is de paashaas weer!).
Met ons pruts is alles in orde. Ze heeft onlangs ondekt dat ze pagina’s uit boekskes kan scheuren en sindsdien doet ze ni liever. Ze slaagt er de laatste tijd ook in onze nachtrust te herleiden tot iets zo goed als onbestaand. Resultaat is dat zowel David als ik hier aaltijd rondlopen in een staat van halfslaap en dat we er serieus fysiek onder beginnen te lijden.
Mensen die denken dat ge als ge een kind hebt niet meer eenzaam zijt, zijn compleet maboel. Ten eerste moet ge geen kinderen maken om uw eigen problemen proberen op te lossen, ten tweede vind ik dat sinds Ainitje er is, ik nog eenzamer ben dan ooit. Ge moet daar zo den hele tijd mee bezig zijn en er blijft geen seconde over voor jezelf... soms is er zelfs amper tijd om te slapen. Een positieve evolutie is dat ze ons nu op zijn minst meestal op ons gemak laat eten.
David heeft schrik dat ik het zo niet lang ga volhouden hier in Kameroen, en soms denk ik dat hij gelijk heeft. Maar dat moet toch ooit eens beteren, niet?
Maar bon, naar t schijnt zou hier binnen zes maand high speed internet aan huis zijn (ik geloof inderdaad nog in de paashaas) en na ons volgende vakantie kan ik op zijn minst af en toe al s mee met david naar zijne bureau, aangezien hij dan in Mbambou zit en daar niemand is om te zeggen dat ik daar niet moet zijn. En daar zou dan ook high speed internet zijn (daar is de paashaas weer!).
Met ons pruts is alles in orde. Ze heeft onlangs ondekt dat ze pagina’s uit boekskes kan scheuren en sindsdien doet ze ni liever. Ze slaagt er de laatste tijd ook in onze nachtrust te herleiden tot iets zo goed als onbestaand. Resultaat is dat zowel David als ik hier aaltijd rondlopen in een staat van halfslaap en dat we er serieus fysiek onder beginnen te lijden.
Mensen die denken dat ge als ge een kind hebt niet meer eenzaam zijt, zijn compleet maboel. Ten eerste moet ge geen kinderen maken om uw eigen problemen proberen op te lossen, ten tweede vind ik dat sinds Ainitje er is, ik nog eenzamer ben dan ooit. Ge moet daar zo den hele tijd mee bezig zijn en er blijft geen seconde over voor jezelf... soms is er zelfs amper tijd om te slapen. Een positieve evolutie is dat ze ons nu op zijn minst meestal op ons gemak laat eten.
David heeft schrik dat ik het zo niet lang ga volhouden hier in Kameroen, en soms denk ik dat hij gelijk heeft. Maar dat moet toch ooit eens beteren, niet?
15 October 2008
02 October 2008
next step in evolution
Eindelijk nog eens een paar lang geanticipeerde minuten om iets te schrijven voor onze blog, en dat dan nog alleen maar omdat ons klein monsterke op mijn schoot zit, wat het typen natuurlijk niet vergemakkelijkt. En waar beter over te schrijven dan over dat lieve monsterke (kwestie iedereen op de hoogte te stellen van de wonderbaarlijke ontwikkelingen van Aini). Ze weegt ondertussen 6 kg 200 en meet 60 cm.
Eerstenvooral is ons kleine slakje tandjes aan het krijgen, met alle huilen dat erbij hoort. Toen we ons vermoeden uitspraken tegen de pediater, begon ze ons zowat uit te lachen, maar inderdaad, de bijterkes gaan er binnenkort komen. Daarbij heeft ze ook enorm blangstelling gekregen voor alles wat we eten en als ze iets ziet wat wel lekkeer lijkt, begint ze verwoed te smakken. Zo probeerde ze dit weekend haar papa’s boke met pate te pakken. Gisteren heeft ze na lang aandringen zelfs haar eerste stukje banaan geproeft en het is haar ten zeerste bevallen, ze heeft meteen haar handjes ermee ingesmeerd en die vervolgens met volle goesting afgelebberd.
Daarnaast heeft ze vorige week voor het eerst omgerold. Volgens mij nog een louter toeval, want het voorval heeft zich sindsdien niet meer herhaald.
En ze zit nu ook alleen (als David flink is geweest zou daar nu een foto van op onze blog moeten staan om te bewijzen dat ik geen last begin te krijgen van huisvrouw-delirium).
Volgens David ontwikkeld ze zich zo enorm snel omdat ik zo goed heb opgepast tijdens de zwangerschap en omdat ik er heel de dag tijd voor heb. Volgens mij hebben we gewoon de volgende stap in de evolutie van de mens gecreeerd :D
Alle, ik moet eventjes stoppen, want er is er hier eentje niet akkoord en ze heeft ondertussen ook al gans mijn linkerbeen volgekwijld.
Ge moet er hier wel uw hoofd bij houden, want als we blindelings op de dokters hadden vertrouwd, dan was ons Aini al 3 keer vergiftigd tijdens de zwangerschap en waren we haar honing en alcohol aan ’t geven, schoenen aan aan ’t doen en vanaf haar 2 maand en half vast voedsel aan t geven. En dat terwijl dat we een blanke pediater hebben, die haar studies in europa heeft gedaan (omdat ik vond dat de Kameroenese pediater die we eerst zagen teveel waanzin verkocht... blijkbaar verkopen alle dokters in Kameroen nogal wat zever... tja, anders zouden ze hier niet blijven, zeker!).
Alcohol? Hoor ik u denken. Inderdaad. Ons prutske kreeg nieuwe vitamines voorgeschreven en zoals flinke ouders lezen we natuurlijk eerst de bijsluiter voor we dat toedienen. Bleek dat die vitamines opgelost waren in alcohol. Toen we dan de proeftest deden, bleek het goedje viezer dan die schnapps waar ze hun in Zweden mee van de kaart zuipen en was mijn tong er een halve minuut van verdoofd (En dan vragen we ons af waarom er iets mis is met dit continent... een paar druppelkes schnapps elke dag does the trick!)
Verder kabbelt ons leventje hier op een gezapig tempo voort. Ik ben een klein beetje depressief dat ik niet naar Belgie kan gaan, aangezien Davids Maleysie-uitstap verplaatst is (en misschien zelfs helemaal niet doorgaat, wie weet?). Ik had daar mijn zinnen op gezet en nu dat niet het geval is, lijkt ons verblijf hier nog zo oneindig lang.
Ondertussen is het regenseizoen toch stillekes aan t overgaan, we hebben al af en toe s een zonnestraaltje gezien en de kikkerpoelen zijn stilaan aan t uitdrogen; maar dat wil nog niet zeggen dat de strijd gewonnen is. Gisteren zijn we nog getrakteerd geweest op een zware storm, met het romantisch uitvallen van de elektrisciteit dat erbij hoort.
Een ander probeem van het niet naar Belgie teruggaan, en tevens het gevolg van het lange regenseizoen is dat onze entertainmentvoorraad aan het slinken is.
Maar bon, ondertussen is onze tuinman een afsluiting aan t bouwen rond ons voortuintje, dus algauw gaan we met Aini in haar opblaaszwembadje kunnen zitten (en zijn we eindelijk van die verrekte sociale controle verlost, want ik word er onnozel van!).
Eerstenvooral is ons kleine slakje tandjes aan het krijgen, met alle huilen dat erbij hoort. Toen we ons vermoeden uitspraken tegen de pediater, begon ze ons zowat uit te lachen, maar inderdaad, de bijterkes gaan er binnenkort komen. Daarbij heeft ze ook enorm blangstelling gekregen voor alles wat we eten en als ze iets ziet wat wel lekkeer lijkt, begint ze verwoed te smakken. Zo probeerde ze dit weekend haar papa’s boke met pate te pakken. Gisteren heeft ze na lang aandringen zelfs haar eerste stukje banaan geproeft en het is haar ten zeerste bevallen, ze heeft meteen haar handjes ermee ingesmeerd en die vervolgens met volle goesting afgelebberd.
Daarnaast heeft ze vorige week voor het eerst omgerold. Volgens mij nog een louter toeval, want het voorval heeft zich sindsdien niet meer herhaald.
En ze zit nu ook alleen (als David flink is geweest zou daar nu een foto van op onze blog moeten staan om te bewijzen dat ik geen last begin te krijgen van huisvrouw-delirium).
Volgens David ontwikkeld ze zich zo enorm snel omdat ik zo goed heb opgepast tijdens de zwangerschap en omdat ik er heel de dag tijd voor heb. Volgens mij hebben we gewoon de volgende stap in de evolutie van de mens gecreeerd :D
Alle, ik moet eventjes stoppen, want er is er hier eentje niet akkoord en ze heeft ondertussen ook al gans mijn linkerbeen volgekwijld.
Ge moet er hier wel uw hoofd bij houden, want als we blindelings op de dokters hadden vertrouwd, dan was ons Aini al 3 keer vergiftigd tijdens de zwangerschap en waren we haar honing en alcohol aan ’t geven, schoenen aan aan ’t doen en vanaf haar 2 maand en half vast voedsel aan t geven. En dat terwijl dat we een blanke pediater hebben, die haar studies in europa heeft gedaan (omdat ik vond dat de Kameroenese pediater die we eerst zagen teveel waanzin verkocht... blijkbaar verkopen alle dokters in Kameroen nogal wat zever... tja, anders zouden ze hier niet blijven, zeker!).
Alcohol? Hoor ik u denken. Inderdaad. Ons prutske kreeg nieuwe vitamines voorgeschreven en zoals flinke ouders lezen we natuurlijk eerst de bijsluiter voor we dat toedienen. Bleek dat die vitamines opgelost waren in alcohol. Toen we dan de proeftest deden, bleek het goedje viezer dan die schnapps waar ze hun in Zweden mee van de kaart zuipen en was mijn tong er een halve minuut van verdoofd (En dan vragen we ons af waarom er iets mis is met dit continent... een paar druppelkes schnapps elke dag does the trick!)
Verder kabbelt ons leventje hier op een gezapig tempo voort. Ik ben een klein beetje depressief dat ik niet naar Belgie kan gaan, aangezien Davids Maleysie-uitstap verplaatst is (en misschien zelfs helemaal niet doorgaat, wie weet?). Ik had daar mijn zinnen op gezet en nu dat niet het geval is, lijkt ons verblijf hier nog zo oneindig lang.
Ondertussen is het regenseizoen toch stillekes aan t overgaan, we hebben al af en toe s een zonnestraaltje gezien en de kikkerpoelen zijn stilaan aan t uitdrogen; maar dat wil nog niet zeggen dat de strijd gewonnen is. Gisteren zijn we nog getrakteerd geweest op een zware storm, met het romantisch uitvallen van de elektrisciteit dat erbij hoort.
Een ander probeem van het niet naar Belgie teruggaan, en tevens het gevolg van het lange regenseizoen is dat onze entertainmentvoorraad aan het slinken is.
Maar bon, ondertussen is onze tuinman een afsluiting aan t bouwen rond ons voortuintje, dus algauw gaan we met Aini in haar opblaaszwembadje kunnen zitten (en zijn we eindelijk van die verrekte sociale controle verlost, want ik word er onnozel van!).
Subscribe to:
Posts (Atom)
