Het is alsof het regenseizoen dit jaar nooit gaat overgaan. Vandaag was de eerste regenvrije dag in meer dan drie weken en de plassen op onze oprit zijn tegenwoordig zo overvloedig dat de enige manier waarop ik mijn buurvrouw kan bezoeken, is door mijn botten aan te trekken en door de plassen te waden met mijn dochter in mijn armen (met de pousette geraak ik er helemaal niet meer door... voor al wie in de tropen woont: koop een amfibie-model, want 4x4 is blijkbaar niet genoeg).
Dat regenseizoen is des te flagranter om een aantal redenen:
Ten eerste waren we vorig jaar op vakantie midden op het ergse van het regenseizoen, dus hebben we dat niet eens meegemaakt. Ten tweede is het dit jaar exeptioneel nat, terwijl het vorig jaar een exeptioneel droog regenseizoen was. En tot slot regent het hier heel wat meer dan op Ferme Suisse.
Da’s trouwens een zeer opmerkelijk fenomeen hier, het verschil in weersomstandigheden op plaatsen die maar een paar kilometer van elkaar verwijderd zijn. Zo komt David soms druipnat van zijn werk als hij in Mbambouo is geweest en heeft hij daar de ergste stormen doorstaan, terwijl het hier in Mbongo op datzelfde moment een en al vogeltjes fluiten en zonneschijn was.
Toen we nog op Ferme Suisse woonden kwam het soms voor dat we richting Kribi reden en vertrokken in volle zon en dan een half uurke verder op een muur van regen stootten, enkel en alleen om te ontdekken dat tien kilometer verder het wegdek nog kurkdroog was.
20 September 2008
13 September 2008
Nog eens nieuws
Eerstenvooral zou ik even duiding willen geven aan het enorme gebrek aan uploads sinds we verhuisd zijn van Ferme Suisse naar Mbongo. Gewoon om even duidelijk te maken dat het niet enkel een kwestie van onwil is.
Ten eerste hebben we geen internet aan huis. Dat hadden we natuurlijk ook niet in Ferme Suisse, maar daar konden we wel naar het internetlokaal tijdens de week of in het weekend, wat ier niet mogelijk is. Het resultaat is dus dat het posten volledig afhankelijk is van de goodwill van mijn allerliefste echtgenoot en die durft al eens vergeetachtig te zijn. Daar komt dan nog eens bij dat de kwaliteit van het internet hier zwaar te wensen laat en dat er soms ganse periodes helemaal geen internet is.
Daar komt dan natuurlijk nog s bij dat ik een lief parasietje van een bijna zes kilo meesleur de ganse dag, die mij eigenlijk amper de tijd laat me te wassen en aan te kleden, laat staan dat ik dus nog postjes kan schrijven.
En dat allemaal terzijde, het is gewoon ook een redelijk rustige periode geweest, althans tot afgelopen vrijdag, aangezien we enkel het huis verlaten als we naar Douala moeten voor de vaccins van Aini of iets dergelijks.
Een van de redenen waarvoor ik nog s mocht buitenkomen een paar weken terug was voor het maken van Aini’s residentiepapieren. Geloof het of niet, het arme kleintje moest net als wij een jaar terug zo’n ware ‘mugshot’ laten trekken, EN haar vingerafdrukken laten nemen. Ze was toen nog geen twaalf weken, dus ik moet er niet bij vertellen hoe minuscuul die vingerafdrukjes dan wel waren. Als ze die ooit ergens mee moetemn vergelijken gaan ze vier vergrootglazen opeen moeten leggen, of gewoon meteen de microscoop erbij halen, want ik heb zo een flauw vermoeden dat dat hier nog niet in van die futuristische CSI databases word opgeslagen. Daar kwam dan nog s bij dat ze natuurlijk die inkt over dat ganse blad heeft uitgesmeerd. Allee, laat ons zeggen dat ze haar best heeft gedaan haar vingerafdrukken onleesbaar te maken voor wanneer ze eens een papfles wil stelen of zo.
Misschien moet ik eerst de belangrijkste zaken behandelen; de eerste vraag die ons tegenwoordig gesteld word: Hoe is het met Aini. Het antwoord daarop is heel goed. Toen we twee weken geleden op controle gingen woog ze al 5,5 kg en was ze ongeveer 59 cm, wat wil zeggen dat ze ineens twee categorieen omhoog gesprongen is en met haar drie maand al kleertjes van zes maand aandoen (wat zeer verontrustend is aangezien ik maar kleertjes heb meegebracht tot zes maand). Het positieve daaraan is dat de papa en ik heel wat armspiertraining krijgen. Ze heeft eindelijk ook een normaal babyritme gekregen, zijnde ze ligt niet meer gans de dag aan een stuk door te eten en ze begint overdag toch op redelijk vaste tijdstippen slaapjes te doen. Joepie voor mij want nu heb ik toch af en toe s tijd om iets anders te doen.
Interessant nieuwtje voor Pieter: ze is heel goed in voetballen... da’s zo eenbeetje het eerste spelletje dat ze kon, zijnde het wel in liggende toestand.
Zo goed of zo kwaad als dat het ging heb ik toch al wat werk in ons huisje gedaan. De gordijnen in de logeerkamer zijn veranderd ( Ik heb er uiteindelijk maar prefab gekocht, want om die groene te verstellen werd het me een beetje te ingewikkeld). Er zijn weer wat nieuwe meubeltjes gekomen (een grote kist voor Aini’s speelgoed, een dvd-kastje en een tabouret in de badkamer) en ik heb kussenslopen en een tafeldoek gemaakt voor de living. ‘k Zal mijn best doen om s wat foto’s van het huis op de blog te krijgen.
Naast dat alles ben ik ongeloofelijk sportmaniek geworden (alle, naar mijn doen is natuurlijk alles maniakaal), aangezien ik ergens heb gelezen dat als je een half uurke per dag sport, je de kans op zwangerschapsdiabetes drastisch verminderd. Resultaat is dat ik elke dag een half uur op de hometrainer zit, daarenboven nog s buikspieroefeningen doe en wanneer het maar kan met Aini ga wandelen (en dan heb ik het niet over de driehonderd rondjes rond de tafel die ik dagelijks doe met haar op mijn arm, dat telt volgens mij eigenlijk ook al als sport!).
Na twee jaar heb ik eindelijk Olivier nog s terug gezien (die gast waarmee we samen in Zweden zaten). Dat was ongeloofelijk plezant en bizar genoeg konden we na al die tijd gewoon de draad terug opnemen alsof Zweden maar een week geleden was. Nu gaan we dus proberen te lobbyen om s in Ivoorkust te kunnen passeren.
De komende week belooft redelijk gevuld te zijn. Jean-Luc en Valentine zijn terug van vakantie en David zijne Belgische chef komt vanaf vanavond voor tien dagen logeren. Er is heel wat bezoek deze periode: twee Maleisiers, vier gasten uit Brussel en dan loger der hier nog twee kameroenezen ook, dus iedereen speelt hier zo een beetje hotel. Maar bon, eigenlijk is dat wel s een welkome afwisseling en dat geeft ons weer s andere mensen om over een zwembad te zagen.
Allee, ik ga het hierbij laten. Ik denk dat ik toch iets goed gemaakt heb en ik hoop dat iedereen zowat zijn leeslusten heeft kunnen botvieren.
Ten eerste hebben we geen internet aan huis. Dat hadden we natuurlijk ook niet in Ferme Suisse, maar daar konden we wel naar het internetlokaal tijdens de week of in het weekend, wat ier niet mogelijk is. Het resultaat is dus dat het posten volledig afhankelijk is van de goodwill van mijn allerliefste echtgenoot en die durft al eens vergeetachtig te zijn. Daar komt dan nog eens bij dat de kwaliteit van het internet hier zwaar te wensen laat en dat er soms ganse periodes helemaal geen internet is.
Daar komt dan natuurlijk nog s bij dat ik een lief parasietje van een bijna zes kilo meesleur de ganse dag, die mij eigenlijk amper de tijd laat me te wassen en aan te kleden, laat staan dat ik dus nog postjes kan schrijven.
En dat allemaal terzijde, het is gewoon ook een redelijk rustige periode geweest, althans tot afgelopen vrijdag, aangezien we enkel het huis verlaten als we naar Douala moeten voor de vaccins van Aini of iets dergelijks.
Een van de redenen waarvoor ik nog s mocht buitenkomen een paar weken terug was voor het maken van Aini’s residentiepapieren. Geloof het of niet, het arme kleintje moest net als wij een jaar terug zo’n ware ‘mugshot’ laten trekken, EN haar vingerafdrukken laten nemen. Ze was toen nog geen twaalf weken, dus ik moet er niet bij vertellen hoe minuscuul die vingerafdrukjes dan wel waren. Als ze die ooit ergens mee moetemn vergelijken gaan ze vier vergrootglazen opeen moeten leggen, of gewoon meteen de microscoop erbij halen, want ik heb zo een flauw vermoeden dat dat hier nog niet in van die futuristische CSI databases word opgeslagen. Daar kwam dan nog s bij dat ze natuurlijk die inkt over dat ganse blad heeft uitgesmeerd. Allee, laat ons zeggen dat ze haar best heeft gedaan haar vingerafdrukken onleesbaar te maken voor wanneer ze eens een papfles wil stelen of zo.
Misschien moet ik eerst de belangrijkste zaken behandelen; de eerste vraag die ons tegenwoordig gesteld word: Hoe is het met Aini. Het antwoord daarop is heel goed. Toen we twee weken geleden op controle gingen woog ze al 5,5 kg en was ze ongeveer 59 cm, wat wil zeggen dat ze ineens twee categorieen omhoog gesprongen is en met haar drie maand al kleertjes van zes maand aandoen (wat zeer verontrustend is aangezien ik maar kleertjes heb meegebracht tot zes maand). Het positieve daaraan is dat de papa en ik heel wat armspiertraining krijgen. Ze heeft eindelijk ook een normaal babyritme gekregen, zijnde ze ligt niet meer gans de dag aan een stuk door te eten en ze begint overdag toch op redelijk vaste tijdstippen slaapjes te doen. Joepie voor mij want nu heb ik toch af en toe s tijd om iets anders te doen.
Interessant nieuwtje voor Pieter: ze is heel goed in voetballen... da’s zo eenbeetje het eerste spelletje dat ze kon, zijnde het wel in liggende toestand.
Zo goed of zo kwaad als dat het ging heb ik toch al wat werk in ons huisje gedaan. De gordijnen in de logeerkamer zijn veranderd ( Ik heb er uiteindelijk maar prefab gekocht, want om die groene te verstellen werd het me een beetje te ingewikkeld). Er zijn weer wat nieuwe meubeltjes gekomen (een grote kist voor Aini’s speelgoed, een dvd-kastje en een tabouret in de badkamer) en ik heb kussenslopen en een tafeldoek gemaakt voor de living. ‘k Zal mijn best doen om s wat foto’s van het huis op de blog te krijgen.
Naast dat alles ben ik ongeloofelijk sportmaniek geworden (alle, naar mijn doen is natuurlijk alles maniakaal), aangezien ik ergens heb gelezen dat als je een half uurke per dag sport, je de kans op zwangerschapsdiabetes drastisch verminderd. Resultaat is dat ik elke dag een half uur op de hometrainer zit, daarenboven nog s buikspieroefeningen doe en wanneer het maar kan met Aini ga wandelen (en dan heb ik het niet over de driehonderd rondjes rond de tafel die ik dagelijks doe met haar op mijn arm, dat telt volgens mij eigenlijk ook al als sport!).
Na twee jaar heb ik eindelijk Olivier nog s terug gezien (die gast waarmee we samen in Zweden zaten). Dat was ongeloofelijk plezant en bizar genoeg konden we na al die tijd gewoon de draad terug opnemen alsof Zweden maar een week geleden was. Nu gaan we dus proberen te lobbyen om s in Ivoorkust te kunnen passeren.
De komende week belooft redelijk gevuld te zijn. Jean-Luc en Valentine zijn terug van vakantie en David zijne Belgische chef komt vanaf vanavond voor tien dagen logeren. Er is heel wat bezoek deze periode: twee Maleisiers, vier gasten uit Brussel en dan loger der hier nog twee kameroenezen ook, dus iedereen speelt hier zo een beetje hotel. Maar bon, eigenlijk is dat wel s een welkome afwisseling en dat geeft ons weer s andere mensen om over een zwembad te zagen.
Allee, ik ga het hierbij laten. Ik denk dat ik toch iets goed gemaakt heb en ik hoop dat iedereen zowat zijn leeslusten heeft kunnen botvieren.
01 September 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
