next step in evolution

Eindelijk nog eens een paar lang geanticipeerde minuten om iets te schrijven voor onze blog, en dat dan nog alleen maar omdat ons klein monsterke op mijn schoot zit, wat het typen natuurlijk niet vergemakkelijkt. En waar beter over te schrijven dan over dat lieve monsterke (kwestie iedereen op de hoogte te stellen van de wonderbaarlijke ontwikkelingen van Aini). Ze weegt ondertussen 6 kg 200 en meet 60 cm.
Eerstenvooral is ons kleine slakje tandjes aan het krijgen, met alle huilen dat erbij hoort. Toen we ons vermoeden uitspraken tegen de pediater, begon ze ons zowat uit te lachen, maar inderdaad, de bijterkes gaan er binnenkort komen. Daarbij heeft ze ook enorm blangstelling gekregen voor alles wat we eten en als ze iets ziet wat wel lekkeer lijkt, begint ze verwoed te smakken. Zo probeerde ze dit weekend haar papa’s boke met pate te pakken. Gisteren heeft ze na lang aandringen zelfs haar eerste stukje banaan geproeft en het is haar ten zeerste bevallen, ze heeft meteen haar handjes ermee ingesmeerd en die vervolgens met volle goesting afgelebberd.
Daarnaast heeft ze vorige week voor het eerst omgerold. Volgens mij nog een louter toeval, want het voorval heeft zich sindsdien niet meer herhaald.
En ze zit nu ook alleen (als David flink is geweest zou daar nu een foto van op onze blog moeten staan om te bewijzen dat ik geen last begin te krijgen van huisvrouw-delirium).
Volgens David ontwikkeld ze zich zo enorm snel omdat ik zo goed heb opgepast tijdens de zwangerschap en omdat ik er heel de dag tijd voor heb. Volgens mij hebben we gewoon de volgende stap in de evolutie van de mens gecreeerd :D
Alle, ik moet eventjes stoppen, want er is er hier eentje niet akkoord en ze heeft ondertussen ook al gans mijn linkerbeen volgekwijld.

Ge moet er hier wel uw hoofd bij houden, want als we blindelings op de dokters hadden vertrouwd, dan was ons Aini al 3 keer vergiftigd tijdens de zwangerschap en waren we haar honing en alcohol aan ’t geven, schoenen aan aan ’t doen en vanaf haar 2 maand en half vast voedsel aan t geven. En dat terwijl dat we een blanke pediater hebben, die haar studies in europa heeft gedaan (omdat ik vond dat de Kameroenese pediater die we eerst zagen teveel waanzin verkocht... blijkbaar verkopen alle dokters in Kameroen nogal wat zever... tja, anders zouden ze hier niet blijven, zeker!).
Alcohol? Hoor ik u denken. Inderdaad. Ons prutske kreeg nieuwe vitamines voorgeschreven en zoals flinke ouders lezen we natuurlijk eerst de bijsluiter voor we dat toedienen. Bleek dat die vitamines opgelost waren in alcohol. Toen we dan de proeftest deden, bleek het goedje viezer dan die schnapps waar ze hun in Zweden mee van de kaart zuipen en was mijn tong er een halve minuut van verdoofd (En dan vragen we ons af waarom er iets mis is met dit continent... een paar druppelkes schnapps elke dag does the trick!)

Verder kabbelt ons leventje hier op een gezapig tempo voort. Ik ben een klein beetje depressief dat ik niet naar Belgie kan gaan, aangezien Davids Maleysie-uitstap verplaatst is (en misschien zelfs helemaal niet doorgaat, wie weet?). Ik had daar mijn zinnen op gezet en nu dat niet het geval is, lijkt ons verblijf hier nog zo oneindig lang.
Ondertussen is het regenseizoen toch stillekes aan t overgaan, we hebben al af en toe s een zonnestraaltje gezien en de kikkerpoelen zijn stilaan aan t uitdrogen; maar dat wil nog niet zeggen dat de strijd gewonnen is. Gisteren zijn we nog getrakteerd geweest op een zware storm, met het romantisch uitvallen van de elektrisciteit dat erbij hoort.
Een ander probeem van het niet naar Belgie teruggaan, en tevens het gevolg van het lange regenseizoen is dat onze entertainmentvoorraad aan het slinken is.
Maar bon, ondertussen is onze tuinman een afsluiting aan t bouwen rond ons voortuintje, dus algauw gaan we met Aini in haar opblaaszwembadje kunnen zitten (en zijn we eindelijk van die verrekte sociale controle verlost, want ik word er onnozel van!).