nieuws uit kameroen

Alle, deze keer ga ik s wa schrijven over Kameroen, aangezien het toch hier is da we wonen en ik jullie westerlingen toch soms eens iets moet bijbrengen.
Er is hier een leuk bijgeloof, dat stelt dat het ongeluk brengt een mama en haar kersverse baby te zien vooraleer je voor hen een kado hebt gekocht (zowel voor de mama als de baby). Ik, oh onwetende, verstond het dus niet zo goed toen David op een dag thuiskwam (we waren nog maar net terug met Aini) en me vroeg me te verstoppen, omdat Aurelien (Kameroenese collega van mijn lieve man) me niet mocht zien.
K vind dat wel een plezant bijgeloof (vooral het kado voor de mama-gedeelte, want in Europa lijken we te vergeten dat de mama daar toch ook redelijk wat werk aan heeft om zo’n babietje op de wereld te zetten) en we zouden dat in Europa ook moeten toepassen. Een leuke bijkomstigheid daaraan is dat als er iemand bevalt die ge eigenlijk ni zo graag hebt, ge die kunt vermijden: k heb nog geen kado gekocht, sorry!
Nog iets lief: as ge hier niest, als ouder van een klein prutske, dan zeggen ze dat het de baby is die aan u denkt.

In Douala is er een nieuwe burgemeester en hij wil blijkbaar van Douala iets leefbaar maken. Hij gaat er echt wel voor, en dus over de afgelopen maanden is er al heel wat veranderd.
Zo heeft hij nette aanplantingen gedaan zowal overal langs de wegen, en zelfs kleine parkses laten aanleggen met banken en zo (die liggen dan wel op de middenberm van een drukke baan, maar kom, t is een begin zeker).
Verder was er aan de haven een verlaten gebouw waar allemaal schorremorrie en criminelen leefden. Dat heeft hij dus laten afbreken en in de plaats heeft hij een poliiekantoor gezet (daar moet ge hem toch krediet voor geven he).
Nu wil hij ook het verkeer in Douala village verbeteren door er een vierbaanvaksweg te leggen. Nu moet ik misschien eerst village eens beschrijven: stel u de neiuwstraat voor op de eerste dag van de solden. Denk dan de mooie winkels weg en vervang die door hutten en barakken die vanalle chinese bucht verkopen. Zet daar dan nog wat ambulante verkopers en spontane marktjes voor. Beeld u in dat er camions en auto’s rijden en dat die ganse soep gekruid is door ganse troepen moto’s met elk minimum drie personen erop (en soms nog wat kippen of vis of zo, k heb zelfs al s een gans levend varken gezien op zone moto, en dan bedoel ik dat letterlijk). Bij het beeld dat ge nu hebt moet ge gewoon nog wat random vuilhopen, scharrelende kiekens en mensen die op de raarste plaatsen liggen slapen voegen, en dan hebt ge een glimps van wat Douala village was tot voor kort.
Er was dus wel ruimte voor verandering.
En hoe beter die verandering bewerkstellingen dan door op een dag gewoon de buldozer erop af te sturen en alles wat op tien meter van de baan ligt weg te vegen?
Alzo geschiede... Dat is ondertussen een paar weken geleden en toen ik er gisteren passeerde was het inderdaad properder, leger en heel wat minder chaotisch (nu moet ik er wel bij zeggen dat sinds de rellen en de brand in village het al wat verbeterd was). De werken aan de nieuwe weg zijn nog niet begonnen en er staan hier en daar nog wat barakken in verschillende staat van ontbinding en overal ligt nog puin van de afbraak.
Het meest hilarische is echter dat die verkopers, waarvoor ze zoveel moeite hebben gedaan om ze weg te krijgen, hun commerce gewoon terug opgenomen hebben, bovenop het puin.
Wij stellen het allemaal wel. Gisteren dachten we even dat Aini een oorontsteking had, maar ik ben met haar naar onze sjamaan geweest (dit lijkt mij een betere term, aangezien ik mij begin af te vragen of dat mens wel echt dokter is of niet) en het bleek vals alarm. Ze is wel zeer mama afhankelijk aan het worden (nu al)- of eenhandig, zoals mijn moeder dat noemt – want tegenwoordig schreeuwt ze het kot bijeen elke keer iemand anders haar pakt. Zelfs bij Valentine, die ze toch twee a drie keer per week ziet, begint ze meteen haar lipke te trekken en te jengelen. Aleen de papa mag nog met haar knuffelen. Dat belooft voor als we op vakantie komen!
Nu ja, met de snelheid waarop ze evolueert is dat misschien al gedaan tegen dan.
Met mij gaat het ook wel (lang leve sport-gerelateerde endorfines... k vraag me af waarom ze dat nog niet illegaal hebben gemaakt, da’s ook drugs, niet?). Ik begin alleen zware consumerisme-afkickverschijnselen te hebben en da’s echt niet leefbaar. Op ferme Suisse kon ik op zijn minst mijn periode van gebrek nog overbruggen door op internet op te zoeken wat ik ging kopen eens we in Belgie zouden zijn, maar hier heb ik zelfs geen toegang tot internet en word ik stilaan gek. Ik begin er delirium tremens van te krijgen (ah nee, wacht, die insecten zijn hier echt, zeker!). Uit miserie heb ik al tien keer de cataloog van Ikea doorgenomen, omdat dat hier toevallig op deze computer staat.

Verder hebben we een paar weken terug een close encounter of the snake kind gehad. We waren in de hotellerie in Edea gaan eten. Daar is zo een hoofdgebouw aan t restaurant, dat gelinkt is aan een overdekt terras door een paadje. Aan weerskanten van dat paadje ligt een klein grasperkje. Wij zaten dus naast het hoofdgebouw, buiten, vlakbij dat paadje, toen ik ineens iets groen zag kronkelen (in mijn tegenwoordig continue staat van oer-mama-paraatheid). Een slang. Ik ben mij wijselijk wat verder van het grasperkje gaan zetten met mijn dochter en heb David personeel laten halen om dat beest te verwijderen. Nog viezer was het toen dat dier dan nog zijn kopke boven het terras hief en ons even bekeek, om dan weer onder dat paadje te verdwijnen.
Even laten hadden de ober het beest, weliswaar met veel moeite, afgemaakt en was het verdict: viper. (volgens Aurelien zijn dat nog brave beesten, want toen hij klein was pakte zijn mama die gewoon op en ging ze die ergens anders leggen als de kinderen door moesten bij een wandeling in de brousse, maar ik vond het toch vrij agressief toen het in de stok aan t bijten was... nu ja, ze waren hem natuurlijk ook aan t doodmeppen)
Ik vind het toch maar vies dat zo’n beest op zulke drukke plaats in zo’n mini grasperkje wilt gaan zitten.
En blijkbaar mogen we gelukkig zijn dat we gene ‘viper de Gabon’ zijn tegengekomen, want die beesten spuwen blijkbaar hun giftanden naar je uit vanop een afstand. Nu, als we Sven (David zijne chef in Brussel) mogen geloven, is er in al die jaren nog nooit een accident geweest met spinnen of slangen.

Alle gekheid op een stokje, ik heb besloten dat ik niet meer in de tropen wil leven, als ik het kan vermijden, tenzij aan zee (nu nog David overtuigen).
Der zijn hier toch wel teveel vieze beesten en insecten en vieze ziektes. Ik zou het mezelf ook nooit vergeven als onze kinderen malaria zouden krijgen. Daarenboven is t hier eigenlijk niet leuk leven qua klimaat. Den helft van t jaar regent het hier en als t dan s niet regent kunt ge nog ni naar buiten wegens
teveel insecten
te warm
te vochtig
te felle zon waar ge meteen van verbrand
Ge kunt hier dus niet eens ne keer in uwen hof een dutje doen of een boekske lezen op ne ligstoel of zo.
Maar bon... we zullen wel zien wat de toekomst ons brengt, zeker.