a new step in evolution

Onze kleine cascadeuse is in een hogere vitesse geschoten. De afgelopen week is ze beginnen kruipen, al is dat niet met grote overtuiging en gebruikt ze dat enkel in de hoogste nood ( t is zoveel beter als mama haar gewoon komt pakken en brengt naar waar ze wil zijn!). Als ze dan kruipt is het alsof ze niet kan kiezen of ze op haar voetjes ogf op haar knietjes wil voortbewegen. David zegt dat ze precies een minipiraatje is met zo een houten been, alleen het ooglapje ontbreekt. Ze beweegt maar een beentje en het ander sleept ze voort; maar als ze een doel voor ogen heeft, is ze er wel in de kortste keren.
Ze is ook begonnen zichzelf op te trekken en daarmee kan ze zich overleveren aan haar favoriete bezigheid: op de salontafel kloppen. En soms probeert ze s recht te staan zonder steun, maar dan valt ze io haar kopje en is ze boos.
Met haar nieuw verworven mobiliteit zit ze en plus de ganse tijd de living te boobytrappen en het is echt opletten om niet je nek te breken over allerlei speelgoed.
Ze is ook nog volop tandjes aan het krijgen, momenteel moet nummer zes zijn doorbraak maken. Resultaat is dat ze nog steeds overal op loopt te bijten en zelfs als ze zit te spelen draagt ze nog iets in haar mond. Soms bijt ze op haar plastic bekertjes en dan lijkt ze wel een eendje, met dat bekertje voor hare neus. Ze heeft een supergezellige moussen speelmat, en toch moet ze daar elke keer net naast gaan zitten.
Iets wat ze tegenwoordig heel geweldig vindt – en wat wij weer helemaal niet snappen (domme ouders) – is al zittend om haar as draaien. Ik moet eerlijk toegeven dat ze daar dan ook meester in is, want ze slaagt er elke keer in, al doet ze twintig toerkes, om haar kontje op exact hetzelfde plaatske te laten.