Update

Nu we allemaal een stuk beter zijn, zal ik er maar van gebruik maken om nog eens wat te schrijven.

Iets wat mij enorm geshockeerd heeft hier in Ivoorkust, is dat er hier zo goed als geen ‘brousse’ meer is. Waar je in Kameroen gans de weg opkeek tegen twee muren van groen aan weerszijden van de baan, overzie je hier een gedeprimeerd landschap, met laagbegroeiing en struikgewas en af en toe een desolate dode boom die daartussen uitsteekt.
En hoewel de grond hier toch vrij vruchtbaar is, worden hier amper gewassen verbouwd. Groenten en fruit hier worden allemaal ingevoerd, dikwijls zelfs uit naburige landen of zelfs uit Europa. Wat soms leidt tot exhorbitante prijzen (bv. 1 euro voor een miezirig, uitgedroogd stengeltje prei! En je kan niet echt zonder, want prei is toch de basis van heel wat gerechten).
Maar bon, gelukkig hebben we een tuintje met heel wat fruitbomen, en binnenkort beginnen we ook aan een groententuintje. Sinds we hier zijn hebben we nog geen enkele papaya, citroen of limoen moeten kopen.
Je vind hier eigenlijk wel redelijk wat, in San Pedro. Er is een fruit-en groentemarkt, die zoals ik al zei vrij duur is (je moet heel wat onderhandelskills meebrengen om deftige prijzen te krijgen) en een vrij grote supermarkt. Er is zelfs een bakkerij waar je boterkoeken kunt kopen. Ik heb mij op die groentemarkt al een vaste verkoopster aan de hand gedaan (da’s altijd handig, want dan moet je op den duur niet teveel meer onderhandelen), een sympathiek meisje dat Kadi heet (de mensen zijn hier trouwens in t algemeen veel mooier dan in Kameroen). En aangezien ze hier sinds de oorlog geen zo’n grote aankopers meer hebben gezien, ben ik er zeker van dat zij heel blij is met mij als klant.

We zijn eigenlijk al heel wat rondgetrokken voor hier nog maar zo kort te zijn. Ik ben hier nu iets meer dan een maand en heb al San Pedro, Abidjan, Grand Bereby en Dawa gezien. Grand Bereby en Dawa zijn hier het dichtste bij. Stilaan beginnen hier terug zaakjes open te gaan. In Grand bereby zijn we al twee keer gaan eten in een restaurantje op het strand (daarvan een tijdje terug foto’s) dat ‘La flotte’ heet. Het wordt gerund door een locale en het eten is er best wel lekker, maar je moet er niet met een dringende honger naartoe, want je kan gemakkelijk twee uur op je eten wachten...
Een paar weken terug zijn we in Dawa uitgenodigd op een feestje... het strand daar is precies een stukje hemel. Het etablissement waar we gingen eten is maar poverkes, maar het uitzicht en het lapje schaduw onder de grote bomen zijn zo zalig, dat je dat eigenlijk vergeet... En ik was al zo onder de indruk van de stranden in San Pedro!

Binnen een goede week komt er hier nog een vrouw toe met een baby die even oud is als Ainike. No more solitude!!! Alhoewel ik vind dat ik daar hier niet zoveel last van heb gehad tot nu toe. Er komt nog een andere blanke vrouw toe binnen een week of drie, maar die is wel een stuk ouder. (blijjkbaar was ik de eerste blanke vrouw hier op de plantage sinds ze door de oorlog de vrouwen met militair convooi hebben gerepatrieerd)

Ons Ainike is tegenwoordig zeer casse-cou aan t worden, ze springt gans de tijd uit het bed en steekt alles in hare mond. Gisteren heeft ze zelfs een sprikhaan opgegeten, en dat vond ze dan blijkbaar lekker ook. Ze kan zogezegd niet kruipen, maar da s eigenlijk een dekmantel, want voor ge t weet is ze twee meter verder, en als ze ergens wilt zijn is ze er in een wip. Zo dacht ik Davids vuile schoenen veillig uit haar buurt gezet te hebben, zie ik haar ineens toch met een schoen, was ze het vuil eronderuit aan het halen om dat op te eten... lekker aarde!