Too much work will kill you

Ik heb waarschijnlijk al laten vallen dat er hier een nieuwe jonge expat is toegekomen, ene die ook een vrouw en een kindje heeft van de leeftijd van Aini. Wel, die jongen zoekt dus personeel. Aangezien er niet echt iemand meer rondloopt die al voor de sogb gewerkt heeft, vragen wij aan ons Maryam of ze niemand kent.
Ja, zegt ze, ze kent iemand die al gewerkt heeft voor de blanken, maar die vrouw is niet meer geinteresseerd om te werken. Op dit moment valt mijn mond zowat open. Ik vraag verder en zeg dat dat eventueel misschien iemand kan zijn zonder ervaring, als ze maar bereid zijn om te leren.
Neen, zegt ze, de mensen hier zien dat niet zitten, dat werk. Je kan je voorstellen dat mijn ogen nu ook uit hun kassen vallen van verbazing! Versteld vraag ik haar dus hoe dat dan komt. ‘Ze vinden dat te moeilijk’, is haar antwoord, ‘met zo een baby’.
Ik antwoord dat het niet de bedoeling is dat ze nounou gaan spelen, dat die mama ook thuis is en dat ze basically hetzelfde werk moeten doen als Maryam, zijde het huishouden, koken en heel soms maar eens op die baby passen en da’s zelfs ni zeker.
‘Tja,’ zegt ze; ‘ze willen dat hier gewoon niet doen. Want da s te moeilijk.’
Ik nog steeds verbauwereerd. Ik zeg: ‘maar allee, ge kunt hier toch uw uren regelen met uw patron. En t is toch geen zwaar werk.’ Ik voeg eraan toe dat in Kameroen de mensen stonden te springen om bij de ‘blanc’ in huis te komen werken, dat we bijna elke week iemand aan de deur hadden om ons om een jobke te smeken... geen avans.
En wij die dachten dat het niet erger kon dan in Kameroen... Ik heb de indruk dat die croemen (da s de naam van de stam die hier leeft) de Kameroenezen nog overtreffen in hun luiheid.
Na dit alles dien ik er wel even bij te vermelden dat ons Maryam geen Ivoriaanse is, maar van Nigeriaanse afkomst, al heeft ze wel al bijna haar hele leven hier in Ivoorkust gewoond. Ik wist dat eigenlijk al voor dat ze dat had verteld, maar David geloofde mij niet en heeft haar dat dus maar gevraagd.