kameroenese wijsheid

De tijd is gekomen om eens wat Kameroenese ‘wijsheid’ over babies met jullie te delen. Ik zal alvast maar waarschuwen: Don’t try this at home!!!
Eerstenvooral dient men babies op de buik te doen slapen en niet op de rug, en dit wel om twee redenen. Ten eerste gaan babies die op de rug te slapen gelegd worden nooit meer in een andere houding kunnen slapen en vervolgens dus telkens wakker worden, eens ze zich in hun slaap kunnen omdraaien.
Ten tweede zien babies die op hun rug slapen in hun slaap vanalles boven hun, waardoor ze nachtmerries krijgen en vervolgens dus weer niet kunnen slapen.
Als babietjes in hun ogen wrijven dan is het omdat die jeuken alsof er piment in zit...
Deze laatste dien ik misschien te verduidelijken met een anekdote.
Aini was s heel erg moe, maar wou niet slapen en lag dus te huilen in haar parkske. Ides (ons madammeke) komt dus naar mij en vraagt of ze ze niet mag pakken. Ik zeg: ‘Elle doit dormir, elle est fatiguée, elle baille et elle se frotte les yeux’. (even ter verduidelijking, ik zit hier op ne Zweedse laptop te typen, en daar staan geen accenten en zo op, ik ben dus niet te lui of vergeetachtig! )
‘Non madame!’ antwoord Ides ‘Elle a les yeux qui piquent.’
‘Les yeux qui piquent ?’ Herhaal ik verwonderd.
‘Oui madame, vous n’avez jamais eu que vous êtes fatiguée et puis il y a les yeux qui piquent comme si il y avait du piment?’
Op dit ogenblik hen ik de conversatie beeindigd om dan maar zelf mijn dochter te pakken en een half uur op het terras te gaan zitten wenen (een combinatie van tekort aan slaap en screaming baby doet dat al eens met een mens), maar ik vond het toch eigenaardig. Toen ik ’s avonds het verhaal aan David deed, was hij van mening dat die Kameroenezen misschien soms per ongeluk piment in hun ogen krijgen en dan denken dat dat zo jeukt van de moeheid.

Toen we net aankwamen in Kameroen met Aini vroeg Ides mij of ons dochtertje niet te koud aangekleed was. Ze had een lange broek aan en een bodyke. Het was hier ongeveer 35 graden! Ik viel uit de lucht en antwoordde ‘nee, t is hier toch warm’.
‘Mais madame’ zei ze, ‘ici, on emballe bien les bébés.’ En inderdaad, toen ik erop begon te letten zag ik dat ze babietjes hier mutsen aandoen en kleine skipakskes... Het is hier 35 graden!!!!
Wat ook grappig was is dat Ides mij vroeg waarom Aini bubbeltjes op haar gezichtje had. Da’s van t zweten vertelde ik haar... Dan vroeg ze mij of het dan zo warm is in Belgie.

Een paar weken terug dacht ik trouwens dat Ides mij liggen had.
Ze vraagt mij een permission om naar de begrafenis van haar schoonmoeder te gaan. Ik zeg ok, en wanneer is dat dan? ‘Ergens in november’, antwoord ze (we wren nog niet eens oktober toen ze mij dat vroeg). Nu had ik al ja gezegd en ik kon dus niet echt meer terugkrabbelen, maar ik vond het toch eigenaardig dat ze twee maand zouden wachten om dat menske in de grond te steken, dus ik stuur David op onderzoek uit.
Blijkt dus dat als er een van de grootouders sterft, wanneer de kleinkinderen (die de persoon in kwestie gekend hebben)nog te klein zijn om dat goed en wel te beseffen, dat ze het echte begrafenisfeest (ja hier moet ge t over een feest hebben, want ze doen daar meer pate rond dan bij een geboorte) uitstelen tot die kleinkinderen groot genoeg zijn om dat sterfgeval te kunnen verwerken.