baby's

Waarom zegt niemand hoe geweldig dat dat is zo’n babieke? Of zijn gewoon niet alle babies zo geweldig als ons Aini? T Zal dat zijn, want anders zou iedereen twaalf kinderen maken (doet u dan toch denken dat die afrikaanse kinderen heel wat toffer zijn dan de blanke, he! – David zijn reactie hierop is dat Afrikaanse kinderen niet schattiger zijn dan blanke, dat dat gewoon is om hun pensioen te verzekeren). Tegenwoordig wilt ons prutske alles doen wat haar ouders doen, en liefst eigenlijk alles eten wat haar ouders eten. Soms laten we ze dan een beetje met een stukje fruit spelen om de smaak en de textuur te leren kennen, en dan zit ze dat af te lekken alsof er niks meer anders op de wereld bestaat. En o wee as ge dat stuk fruit dan afpakt, dan laat ze duidelijk merken dat ze niet akkoord is (dat doet ze door te knorren als een hangbuikvarkske en met haar voetjes over elkaar te wrijven, kweeniehoeschattig!).
Ze kan tegenwoordig ook al de gordijnen toedoen en t licht aan en uit; en als ik s morgens mijn mond afdroog aan de handdoek, dan doet zij dat ook... al zit ze er dan eigenlijk meer wat aan te lekken, ze heeft dat nog niet zo goed verstaan denk ik. Als ik mijn tanden poets en ze staat erbij met David, dan steekt ze de ahterkant van de tandenborstel in hare mond (ook dat heeft ze nog niet zo goed verstaan).

Ons Ainike is ook al een tijdje gemystifieerd door alles wat haar mama leest. Zelfs als ze zit te eten, houd ze op om ernaar te grijpen, wat wil zeggen dat ik nu helemaal niet meer kan lezen, aangezien ze anders de pagina’s uitscheurt. Ik heb al s geprobeerd ze te misleiden door een magazine naast me in de zetel te leggen, maar zelfs dat had ze door, en dan draait ze zich helemaal om te kunnen zien waar ik mee bezig ben.
Ze begint nu ook al haar handjes uit te steken als ze bij mij wilt zijn. En als dat niet lukt dan krioelt ze tot ze dichter bij mij is. Ze slaapt nu in haar bedje en als ze daarin wakker word, dan pakt ze de spijlen vast en wrikkelt zich dichter naar ons toe.

We hebben trouwens een nieuwe fruitsoort ontdekt (alle, ik denk dat die wel al efkes bestaat, en we hebben ze ook niet zozeer ontdekt, er is ons dat gewoon iemand komen verkopen; maar voor ons was het dus nieuw). Het heet cassimanga en het is ongeveer de grootte van een sinaasappel, maar dan kiwi-vormig. De schel ziet bruin-geel en het vruchtvlees feloranje, ook een beetje t kleur van een sinaasappel. Het is enorm sappig en lekker (bon, op wat ze hier pruneau noemen na, is alle fruit hier delicieus, toch iets positief aan dat land hier!). Aini is alvast fan.
We hebben er ons wel even vragen bij gesteld toen we aan Ides vrogen hoe ge dat eet. Het antwoord was dat ge dat schelt en dan met de hand eet zoals een appel, ‘mais il faut faire très attention, parce que il y a des racines dedans qui piquent’. En inderdaad, daar zitten kleine stekeltjes in, eens je aan de kern geraakt.