deel 2

Little stories about our tiny monster
Gisteren waren we een beetje naar een dvd aan het kijken in ons bed, met Aini tussen ons beiden aan het spelen. Opeens merk ik dat ze haar pamperke probeert los te ;aken, ik sla er verder geen acht op en kijk nog wat naar mijn serie... Tot madam zich omdraait, zich tot aan de computer wurmt en er op mirakuleuze wijze in slaagt de serie dan nog op pause te zetten ook! Ten zeerste geintrigeerd checken we haar pamperke en inderdaad: ze had een plasje gedaan. En dan zeggen ze dat babietjes niet kunnen communiceren.

Sinds we hier toegekomen zijn slaapt Aini zeer weinig. ’s Avonds valt ze met veel moeite in slaap, ze word wakker rond vier uur, ligt te piepen en wil dan de ganse tijd aan de borst; en zelfs s middags is het een gans geworstel om haar haar dutje te laten doen. Hebben we nu ontdekt dat ze eigenlijk niet wil slapen als haar papa erbij is, want als hij ‘s middags vertrekt naar zijn werk valt ze als een blok in slaap. En dat allemaal terwijl ze voor mijn vertrek uit belgie sliep als een roosje ‘s nacht. Mijn theorie is dat ze verlatingsangst heeft, maar dan voor haar papa... dus stellen dat zo’n kleine babietjes het niet beseffen als de papa voor langere periodes afwezig is, is ook je reinste onzin. Nu begint het stilaan wat te beteren, dus misschien is ze er al wat geruster in dat de papa niet zomaar gaat verdwijnen.

En dan nog een goed advies voor jonge ouders: luister zo weinig mogelijk naar de ‘goede raad’ die je krijgt van je omgeving, en volg je gevoel en wat je baby je duidelijk maakt.
Waarom? Toen we in Kameroen waren werd er gans de tijd op gehamerd dat ze water moest drinken, maar dat weigerde ze pertinent. Het ging zover dat ze ons aanraaddenb suiker, honing of babythee in haar water te doen,maar dat vond ik ronduit absurd. En dan op een dag zag ze mij drinken en wou ze ook. En nu drinkt ze gewoon water als ze er zin in heeft ( ik moet gewoon zien dat er altijd een flesje in haar zicht staat, dat ze het me kan melden).
Het zelfde verhaal met het eten... de eerste hapjes gingen redelijk vlot, maar we kregen haar maar niet tot het eten van een flink bordje, en ook met het fruit ging het niet te best... Ik moet eerlijk toegeven dat ik er zelf ook niet al te gerust in was. Nu eet ze als een ogre! ’s Ochtends fruit, ’s middags een warme maaltijd en om vier uur nog s wat fruitpap. En het is al meer dan eens voorgekomen dat ze haar ganse bordje leeg eet, of bij de fruitpap een ganse banaan binnensmikkelt. En daarvoor hebben we niks speciaals gedaan, gewoon consequent blijven voorstellen. En als ik nu even de tijd uit het oog verlies en haar niet op tijd haar papje of middagmaal voorstel, dan laat ze het wel horen!

Plantation life revisited (about our house and the plantation we currently live on)
Al bij het binnenrijden op SOGB, versta je meteen dat dit niks te zien heeft met de plantages in Kameroen. Ten eerste loopt de goudron tot aan de plantage, en zijn de pistes binnen de plantage vrij goed onderhouden (geen kraters meer oversteken zoals in Mbongo). De cite des cadres waar wij in wonen is afgescheiden door een barriere waar controle word uitgevoerd of je effectief iets te zoeken hebt in dat deel van de plantage. Voorts zijn er zo’n vijftigtal cases de cadres, dus kan je echt wel spreken van een gemeenschap.
Het huis waarin wij wonen is ouder dan dat op de Socapalm, maar stukken beter in orde en de volumes zijn veel logischer verdeeld. We hebben een doucheruimte en een badkamer die met elkaar verbonden zijn door een deur, dus als er geen invites zijn, dan heb je gewoon een grote badkamer met douche en bad. Er is wel maar een wc. We hebben drie ruime slaapkamers, alle met ingebouwde kasten. De keuken en living zijn kleiner als in Mbongo, maar beter ingericht en een gebrek aan kastruimte is er niet in dit huis.